Ik opende 2010, nadat ik op Eurosonic door het puike Gösta Berlings Saga was overvallen met de vraag of 2010 dan eindelijk het jaar van de sympho zou worden. Maar, met een korte opleving, bij het uitkomen van Field Music’s laatste werkje, bleef het angstig stil op symphogebied. Goed, Gösta Berlings Saga stond nog op de-Affaire, maar daar bleef het bij. Eigenlijk is de enige plaat die me verraste eentje die leentjebuur speelt bij het symphogenre, maar eigenlijk geen sympho mag heten. Tame Impala grijpt op hun debuut Innerspeaker namelijk onder andere terug naar het werk van een vroege Pink Floyd, met Syd Barrett nog aan het roer. Onder andere, want Innerspeaker is een mengelmoes van veel werk dat eind jaren zestig en begin jaren zeventig uitgekomen is. Psychedelisch met een hoofdletter P, dat sowieso, maar de Aussies(!) zijn ook niet vies van blues en proto hardrock. Dit alles gedrenkt in een lekkere echo en een boel andere effecten levert het een puike auditieve, zeg maar gerust een kakofonische trip op! Een enkeling van de Lowlandsgangers kan daar over meepraten, want meer dan 100 man stonden er helaas niet voor het podium. Maar die zagen en hoorden dat het goed was. Doch geen sympho. Maar dat moet dan maar weer van een andere kant komen. Wellicht dat 2011 eindelijk het jaar van de sympho wordt. We blijven hopen…
mij=Modular / Munich
Nou, ik hoor niet bij de ‘we’. 🙂
Stop uw queeste toch. Zo’n plaat als deze maakt alle sympho overbodig.
Ik hoor d’r ook niet bij 😉
Symfo! Symfo! Symfo! (Er was even tegenwicht nodig…)
Hmm, dit soort recensies doet me inzien dat ik écht op een prog-eiland leef.
In 2010 brachten deze ‘sympho’-groepen een – in veel gevallen uitstekende – cd uit: Gazpacho, Spock’s Beard, Anathema, Galleon, Mystery, Areknamés, Moon Safari, The Lens, Anima Mundi, Pain Of Salvation, Agents Of Mercy, Carptree, Glass Hammer, Kaipa, Big Big Train, Unitopia, Lunatic Soul, The Pineapple Thief, Mindgames, Karnataka, The Watch, Mostly Autumn, La Maschera Di Cera, Univers Zero, PBII, Frogg Café, Pure Reason Revolution, Salem Hill, Oceansize, Star One, Day Six …
De laatste Oceansize en Anathema platen vallen gewoon tegen, voor Glasshammer, Spock’s Beard, Kaipa, Pain of Salvation en Karnataka geldt: daar heb ik al een plaat van, daar zit niks verrassends meer in. De nieuwe Pineapple Thief ben ik nog niet aan toegekomen, Star One is weer Lucassen in de overdrive en van Pure Reason Revolution komt nog een recensie, maar die heeft mijn jaarlijstje niet gehaald. Voor de rest geldt, het heeft mijn aandacht op een of andere manier niet getrokken…
Field Music, ondergewaardeerd, wat ik je brom!
Sympho. Er zijn mensen die Gentle Giant sympho vinden. Het idee. Of The Lamb van Genesis. Een duizelingwekkend meesterwerk. Maar Sympho? Neen.
Sympho is die lauwwarme drab zoals Marillion of Rick Wakeman. Spul waar Gr.R zo lekker op wegdroomd. Brrr.
Gr.R.: als iets niet van toepassing is op de laatste Pain Of Salvation dan is het dat er niets verrassends meer inzit.
Overigens kwam ik op de Surplus Maximus EP van de Midnight Juggernauts (b-kantjes van hun album The Crystal Axis enzo) nog een aardige Tame Impala-cover tegen.
Ik eet graag kroketten. Smaken altijd hetzelfde. Maar ik kan er geen genoeg van krijgen.
Psies, verandering is overrated. Van AC/DC verwacht ook niemand dat ze ineens heel hip worden.