Dit is hun derde plaat, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik de eerste twee nooit heb geluisterd. Niet dat het uitmaakt, je bent zo goed als je laatste plaat toch? Met Outside zitten de Tapes ‘n Tapes midden in de indie-wereld. Dat bedoel ik letterlijk, ze lijken overal wel wat van mee te pakken. Ik hoor voornamelijk The National, The Walkmen en Modes Mouse terug (en dan mis ik er vast nog een paar), maar ook oudjes als Pixies en Pavement. Dat zijn natuurlijk wel de grote namen en het zou mooi zijn als je in één adem wordt genoemd naast deze namen. Maar ze zullen niet aan het lijstje worden toegevoegd, ze worden toegevoegd aan het lijstje van copy-cats. Al is dat misschien te wreed om te zeggen, het zal zeker niet hun opzet zijn geweest, dat heet inspiratie. Het levert ook zeker wel een aantal hoogtepunten op, luister maar eens naar “The Saddest Of All Keys”, een nummer dat alle kanten opvliegt, of het schimmige “Nightfall”, dat juist recht door zee gaat. Tapes ‘n Tapes zit midden in de grote zoektocht naar een eigen geluid, die is er nog niet, maar je voelt dat de sound ergens opgesloten zit in het hoofd van de bandleden, laten we hopen dat ze na drie albums eindelijk de code weten te kraken.
mij=Ibid / Bertus
Ik vond dat ze wel een eigen geluid hadden op hun eerste plaat (the loon), maar de spontaniteit is volledig weg.