In de bijgesloten press release poogt Ben Shepard (van Uzi & Ari) ons warm te maken voor Lady. Niet zo vreemd, labelgenoot TaughtMe produceerde mee aan hun laatste platen en bevindt zich muzikaal in hetzelfde straatje. Ook hier die Postal Service-vibe. Een deel folk, een deel laptop en een deel Death Cab-vocalen. Blake Henderson is een handige jongen, hij knutselt lekker met ritmes en vormt zijn eigen vocalen om tot vreemde koortjes, die op Björk‘s Medúlla hadden gepast. Het oeuvre van Björk lijkt sowieso wel een invloed, “Gather” is een mooi slaapliedje waar Vespertine vol mee stond. Henderson zingt er poeslief. “Strangeness” is exemplarisch voor mijn belangrijkste kritiekpunt. Het intro opent met een vrij stevige gitaar, omkleedt door talloze lagen die het geheel een Pinback-achtige delicaatheid geven. Schoonheid in microscopische details. Maar snel daarna vallen alle elementen uit elkaar tot ‘t haast stil wordt. Een aspect waar Henderson erg van lijkt te houden. Veel nummers ademen me iets te veel. Of nee, ze houden juist te vaak hun adem in, om zich dan weer bij elkaar te rapen voor een nieuw “harder” gedeelte. Het perfecte popliedje bereikt hij zo niet, al fascineert zijn stijl zonder meer. Als ik ‘t toch over Adem heb, het niveau van de Turkse Brit bereikt hij nog niet, maar er lijkt zeker potentie aanwezig om die groeispurt te maken.
mij=Own / Konkurrent
Hey Ludo,
Goede recensie ook van TaughtMe. Het zijn ook zulke lieve jongens (Uzi & Ari, TaughtMe). Samen met Adem (hoewel ik zijn coveralbum toch tegen vond vallen, hij kan het beter zelf) werkelijk een enorme schande dat deze muzikanten niet eindeloos geliefd zijn. Ik zie de vergelijking met Björk vooral zie in sfeer en karakter, maar Vespertine is wat mij betreft haar beste album, ondanks het experiment op Medulla wat ik ook na meerdere luisterbeurten nog steeds niet zo vind spreken als bijvoorbeeld deze zachtaardige TaughtMe.
Ik heb overigens nog geen reactie gehad van Coen. Misschien komt dat nog.
als ie dit ziet zal ie wel wakker worden 😉
Medulla viel me eerst tegen, vervolgens een jaar niet gedraaid en toen vond ik tussen al het experiment die liedjes toch ineens alsnog errug goed.
(zoiets moet ook nog met Volta gebeuren, al vrees ik ‘t ergste, lijkt toch wel haar minste plaat in jaren te zijn)
Vespertine en Homogenic strijden bij mij qua Bjork om de beste album-titel.
Van Adem’s coverplaat was ik ook niet kapot, Pinback op zich wel leuk altijd natuurlijk, maar misschien had ie even die plaat nodig als aanloopje naar een goeie derde. (debuut fantastisch, 2e tikkeltje teleurstellend consolideren)
Ludo | 21 september 2008 – 21:41
Ik wakker? dat zou voor het eerst zijn deze maand 😉
Adem’s eerste en tweede vind ik beiden fantastisch. Er was een kleine omslag in karakter op de tweede die de meeste critici niet zo wisten te waarderen, ik was echter gelijk verkocht, hoewel ik moet toegeven dat het zo af en toe de zoete veiligheid wel erg opzocht. Ik kijk uit naar een derde (uh, vierde) plaat.
Misschien een schande, maar na een aantal samples heb ik besloten Volta naast me neer te leggen.
Volta was eigenlijk alleen op papier goed. Mooie namen, maar de “liedjes” bleken toch vrij ongeinspireerde schetsen.