‘Dat lijkt Gilbert O’Sullivan wel’, zegt mijn vader. ‘Wie!?’. Vervolgens heb ik de hele week “Alone Again (Naturally)” geluisterd, dank je wel Teitur! De verwantschap zit ‘m in het wat vreemde Engels van de beroemdste Faer�erder, maar natuurlijk nog veel duidelijker in de softe folkrock die hij maakt. Luister maar eens naar “Betty Hedges”. Teitur biedt op Let The Dog Drive Home voor ieder wat wils. Zo opent hij het album met het David Gray-achtige “Feel Good”, met piano en beats. En zijn er wat liedjes met een eighties-gloss, let op het plastic Maroon 5-effectje op de vocalen van “You Never Leave LA”, vast niet voor niets de single. Teitur schaamt zich niet voor wat pathos, en het retro-sixties met strijkers-jasje van “Very Careless People” past hem ook. Dronkemansballade “All I Remember From Last Night Is You” is in die laatste categorie nog wat beter en meer eigen. ‘Did I spill red wine on your dress?’ Ik zou het John Bramwell van I Am Kloot wel eens willen horen zingen, want dat rauwe randje mis ik hier toch een beetje. Dat is echter geen probleem bij de folkrock in O’Sullivan-stijl, die hier toch het best bevalt. De twee beste staan in het midden, hoogtepunt ‘Freight Train’ heeft de melancholie die je bij een “Railroad Man“-liedje verwacht, inclusief tsjoeke-tsjoeke-ritmes en blazers die de stoomfluit imiteren. (Heel subtiel, hoor) Het eerdergenoemde “Betty Hedges”, bevat het mooiste falset-refreintje van de plaat en sluit er perfect op aan, met Steve Reich-motiefjes, die je stiekem eigenlijk al in het nummer ervoor had verwacht. Al had die het in Different Trains over iets heel anders…
mij=Arlo&Betty/V2
4 reacties