In het algemeen is het al handig dat je weet wat je wilt met je leven, maar als popmuzikant lijkt me dat nog handiger. Als je namelijk per nummer een totaal andere draai maakt, dan kon het wel eens zijn dat er niemand bij je aanhaakt. Een optreden zonder publiek en een album dat het hoogstens bij je eigen familie en vrienden goed doet, lijkt me ook niet de bedoeling. Als je het dus allemaal niet precies weet, dan moet je een goede mix weten te vinden. De uit Berlijn afkomstige Michael Benjamin Lerner is zo iemand. Zijn band heet Telekinesis en is de opvolger van dezelfde bandnaam maar dan met een uitroepteken. 12 Desperate Straight Lines is welbeschouwd dan ook het tweede album. Hierop horen we dat Lerner moest kiezen tussen new wave, indie, rock, electro, noise en shoegaze, maar dat dus niet doet. In twaalf liedjes wordt er gerefereerd aan bands van Joy Division tot Kaiser Chiefs. Het mag dan niet altijd even origineel zijn, het klinkt veelal catchy en een aantal songs lijkt me prima geschikt om er een hit mee te scoren. Wie weet hebben onze oosterburen er een exportproduct bij.
mij=Morr / Konkurrent
Een reactie