Temples – Sun Structures

Ik houd er zo mijn eigen gewoonten op na bij het luisteren van nieuwe muziek. Veel luister ik via Spotify, waarin ik een mapje ‘2014’ heb gemaakt waar ik alle albums inzet die dit jaar uitkomen en die mij interessant lijken. Ik speel de inhoud vaak op de shufflestand af zodat ik zoveel mogelijk van alles wat hoor voordat ik hele albums van begin tot eind ga beluisteren. Omdat het mapje met nog ‘maar’ 565 nummers nog niet zo heel vol is, hoorde ik regelmatig een aantal liedjes voorbij komen die meteen mijn aandacht grepen. Het bleek het debuutalbum Sun Structures van het Britse Temples te zijn. Noel Gallagher en Johnny Marr noemden hen vorig jaar al de beste nieuwe band van Groot-Brittannië. Nu vind ik dat ietwat overdreven want nieuw klinkt Temples absoluut niet. Hun sound klinkt heel erg sixties, als een kruising tussen de prachtige melodieën van The Beatles en de psychedelica van Pink Floyd. Niet erg origineel dus, Jacco Gardner en Tame Impala deden dat ook al. Maar waar Tame Impala me niet heel lang bij de les houdt door te ingewikkeld te doen en Jacco Gardner naar mijn smaak iets te veel in hogere sferen verkeert weet Temples me wel te boeien. En dat komt omdat zij ijzersterke en melodieuze liedjes maken. En daar houd ik van. Toegegeven, twaalf liedjes die bij elkaar bijna 50 minuten duren is ietwat lang maar telkens wanneer het een beetje begint in te kakken komt er een supergoed en aanstekelijk liedje als “The Golden Throne”, “Mesmerise” of “The Guesser” voorbij. Of het stempel wat de heren Marr en Gallagher op de band hebben gedrukt klopt en of ze dus een lange houdbaarheidsdatum hebben zal moeten blijken. Voorlopig bezorgt Sun Structures mij keer op keer een goed humeur en dat is ook heel wat waard.

mij=Heavenly