Capitol
Hoewel het album “Pet Sounds” niet hun grootste succes was qua verkopen bleek al gauw dat The Beach Boys in 1966 met dat legendarische album hun magnum opus te hebben afgeleverd. Nou ja, The Beach Boys, eigenlijk was het Brian Wilson, het genie van de band, die voor 90% verantwoordelijk was voor dit onbetwiste meesterwerk. De andere bandleden waren aan het toeren terwijl Brian het album met L.A.’s beste musici, de Wrecking Crew, in elkaar zette. Diezelfde Brian brandde helemaal af tijdens het werk aan de opvolger “Smile”. Dat album werd pas decennia later afgemaakt en Brian bracht tot diep in de jaren zeventig meer tijd in bed door dan in een studio (optreden deed hij sowieso al jaren niet meer). In 1967, jawel, precies vijftig jaar geleden, moesten de andere strandjongens dus proberen de output van de band op peil te houden. En dat in een tijd dat de band door velen werd gezien als een relikwie uit het verleden en de platen steeds minder goed verkochten. Broertje Carl Wilson nam het voortouw en de band maakte in dat jaar twee albums: music for Brian to cool out by, aldus Carl. Deze zomer kwam dus deze compilatie uit waarop die twee albums centraal staan. Het begint al goed met een ongekend mooie nieuwe stereo-mix van het album “Wild Honey”. Zelden klonk er zoveel soul in The Beach Boys’ sound. Al met het titelnummer, waarin Carl, normaal de man van de ballads, zingt als één van de Four Tops, is de toon gezet. Lekker fel maar veel meer back to basics qua instrumentatie. Ook de single “Darlin'” en “Let the Wind Blow” (zelden schreef Mike Love zo’n mooie tekst) klinken hier mooier dan ooit tevoren. Het is heerlijk om dit album te herontdekken dankzij deze sublieme mix. Het andere album dat The Beach Boys in 1967 uitbrachten was “Smiley Smile”. Deze plaat is bij vlagen wat experimenteel en, zoals de titel al laat raden, werd deels samengesteld uit de opnames die nooit waren afgekomen voor het “Smile” album. Hoogtepunten hier zijn het klein gehouden “With me Tonight”, de single “Heroes and Villains” en het curieuze “Vegetables”. Het gerucht dat Paul McCartney op dat nummer meedoet gaat nog altijd de ronde maar het zou dan niet gaan om zijn prachtige basspel, een stukje meezingen of een pianoriedel, neen, hij zou voor de microfoon in een stuk bleekselderij of op een wortel hebben zitten knagen. We zullen het nooit weten, de hoestekst hier vertelt er niets over. Hoe dan ook, prachtige opnames van een band die in de studio ongecompliceerd kon musiceren en vooral prachtig zingen. Zelden in de muziekgeschiedenis is er zo sterk samen gezongen als door deze boys inde jaren zestig. De live-opnames die verder zijn gebruikt op deze compilatie laten horen dat The Beach Boys ook zonder alle studiotrucs en extra instrumentatie van “Pet Sounds”, met name door de fabuleuze zang de fans enthousiast hielden. Opvallend genoeg ook door albumtracks van “Wild Honey” te spelen en niet alleen de grote hits van eerder in de jaren zestig. Al met al een prachtig overzicht van The Beach Boys in 1967. Een band die op een keerpunt stond. In de loop der jaren bleek dat de grote hits die ze in de eerste helft van de jaren zestig scoorden nooit meer te evenaren waren (al werd twee decennia later met het lullige “Kokomo” nog één keer een wereldhit gescoord) en dat het publiek alleen de nostalgie van hun vroege hits bleef omarmen. Dit overzicht van hun werk in 1967 is in elk geval een duidelijk bewijs dat The Beach Boys zonder twijfel tot de beste en meest muzikale popbands van hun tijd hoorden.
File: The Beach Boys – 1967 SunshineTomorrow
File Under: Terug naar de summer of love