The Last Hurrah!! – Mudflowers / The Migrant – Flood

File Under-collega DubbelMono opperde laatst het idee om een apart rubriekje te beginnen voor albums waar we om wat voor reden dan ook niet aan toe zijn gekomen. Goed idee, ook ik heb kandidaten voor deze rubriek. De eerste is een album van het Noorse The Last Hurrah!! uit oktober 2015. Drijvende kracht achter deze band is HP Gundersen, in Noorwegen een bekend tekstschrijver, producer en talentscout en ontdekker van onder anderen Madrugada en Sondre Lecherche. Voor dit album trommelde hij zangeres Maesa Pullman (dochter van Bill Pullman) en pedal-steel gitarist Marty Rifkin (Bruce Springsteen) op. De muziek grijpt sterk terug op de pop en country van de jaren ’60 en ’70. Soms mierzoet (“Is It Me?”), dan weer psychedelische blues (“You Soothe Me”) tot poppy (“Can’t Wait No More”). Het gaat echt alle kanten uit op Mudflowers, er is geen touw aan vast te knopen. De zang is soms lieflijk maar zit vaker tegen het valse aan. De muziek volgt zijn eigen weg en brengt je ruim veertig jaar terug in de tijd. Voor mij, een liefhebber van melodieuze muziek, is dit net iets té veel van het goede.

Ook Flood van het Deense The Migrant stamt al uit oktober. Soms begrijp ik er niets van. Wanneer ik op internet rondsnuffel naar wat meer informatie over deze, mij vrij onbekende, band zie ik toch overwegend positieve berichten over dit album. Ik heb echter grote moeite om me door deze tien liedjes heen te worstelen. Het begint nog best goed met “Climbers” maar daarna dreutelt de indiefolk van de Denen in één lange brij voort. De liedjes zitten op zich best goed in elkaar en zouden, door de meerdere lagen die er in zitten ook best spannend kunnen worden. Maar dan hadden ze toch echt door iemand anders gezongen moeten worden. Bjarke Berndtsens stem lijkt erg op die van Thom Yorke maar waar Yorke het voor elkaar krijgt om er gevoel in te leggen lukt dat Berndtsen bij lange na niet. Hij klinkt als een zeurend kind wat zijn zin niet krijgt. Halverwege het album in “Silence” wordt het zó erg dat ik het bijna niet meer verdraag. Het is me toch gelukt om het album in zijn totaliteit te beluisteren maar ik kan met zekerheid zeggen dat dit de enige en laatste keer was. Vele recensenten waren het niet met mij eens en waren dus veel positiever over deze plaat. Oordeel dus vooral zelf.