Ach ja, vijftig jaar Monkees. Hoe zat het ook al weer met die Monkees? In de hoogtijdagen van de Beatlemania, midden jaren zestig, bedachten slimme tv-producers in Hollywood een grappige tv-serie over vier jongens die ook zo groot wilden worden als The Beatles maar daar jammerlijk in faalden. Er werd geen bestaande band voor de tv-serie in dienst genomen maar audities brachten een illuster viertal samen. De Brit Davy Jones (zang, percussie) had een verleden als kindacteur net als Micky Dolenz (zang, drums). Mike ‘Wolpet’ Nesmith (gitaar) en multi-instrumentalist Peter Tork hadden als folk- en countryzangers al wat ervaring opgedaan. Illustere namen als de later wereldberoemde Stephen Stills (CSN&Y) en DJ Rodney Bingenheimer kwamen niet door de auditierondes. De haast Marx Brothers-achtige humor van de tv-shows en de perfecte pophits die in de serie voorbij kwamen (“Last Train to Clarksville”, “I’m a Believer”, “Pleasant Valley Sunday”) waren in no time een wereldwijd succes. Dat de heren zelf weinig in te brengen hadden op die platen, behalve het inzingen, stak hen en ze wisten (ook omdat het publiek hen live wilde bewonderen) de producers ertoe te bewegen zelf hun platen vol te spelen. En ondanks de scepsis van velen bleken albums als Headquarters en Pisces Aquarius Capricorn and Jones Ltd. van zo’n hoog niveau dat ze nog altijd in menig overzichtslijstje van topplaten uit de sixties prijken, en terecht! Het succes implodeerde echter net zo snel als het kwam, ondanks sterke singles (“Porpoise Song”, “Valleri”) en interessante experimenten als de psychedelische film Head. Midden jaren tachtig werd de tv-serie opnieuw een hit door herhalingen op MTV en (als ik het me goed herinner) hier op het toenmalige Sky. Voor mij was het allemaal begonnen met het oude stripboek met Monkees verhalen dat mijn broer had. Als kleine jongen las en herlas ik dat stripboek gretig zonder me bewust te zijn dat er echt liedjes bestonden van deze “knotsgekke knullen met hun apenstreken” zoals het stripboek hen noemde. Pas door die herhalingen in de jaren tachtig kwam ik daar achter en veel van die hits kende ik onbewust natuurlijk al jaren van de radio, maar de link met dat oude stripboek had ik nooit gelegd. In de loop der jaren kocht ik regelmatig die oude platen en groeide mijn waardering voor de zogeheten prefab four. Door het succes van die herhalingen werden er in de volgende jaren met regelmaat (waarschijnlijk lucratieve) reünieoptredens gedaan, meestal zonder Nesmith overigens. Nadat in 2012 Jones overleed leek het doek toch echt te vallen maar dat bleek niet het geval. Rhino Records is al een aantal jaren de eigenaar van de back catalogue van The Monkees en vond het in 2016 toch echt tijd om de vijftigste verjaardag te vieren met een gloednieuw album. En nu ligt Good Times dus in de cd speler. Net als in de gouden jaren zestig heeft men The Monkees enige versterking gegeven in de vorm van songschrijvers als o.a. Neil Diamond, Goffin & King, Harry Nilsson. Daarnaast hebben ook wat meer contemporaine artiesten een bijdrage geleverd aan dit album. Sowieso is het een heerlijk popalbum geworden. Met nog altijd duidelijke roots in de popsounds van lang geleden maar uitstekend geproduceerd met zowel songmateriaal als uitvoeringen op hoog niveau. Micky Dolenz klinkt nog net zo goed als decennia geleden in het vrolijke, radiovriendelijke “She Makes Me Laugh” (geschreven door Rivers Cuomo van Weezer), Peter Tork is zeer goed op dreef in “Wasn’t Born to Follow” en Nesmith laat weer horen dat hij toch echt altijd de meest muzikaal getalenteerde Monkee was in het weemoedige “I Know What I Know”. De echte hoogtepunten zijn het psychedelische “Birth of an Accidental Hipster” (geschreven door Noel Gallagher en Paul Weller), lekker up tempo en vol lekkere jengelgitaartjes, en ook het introspectieve “Me & Magdalena”. Op dat kabbelende, door Ben Gibbard (Death Cab for Cutie) geschreven lied met lichte country-invloeden, duetteren Nesmith en Dolenz meesterlijk. Door geen noot teveel te zingen houden de routiniers het lied klein en weten, misschien daardoor wel, de luisteraar te raken. Lekker rock ‘n rollen kunnen we op het titelnummer en het stampende “I Was There (And I’m Told I Had a Good Time)” met een hoofdrol voor een als vanouds schmierende Dolenz. De afgelopen vijftig jaar heeft in ieder geval op hun stembanden geen negatieve invloed heeft gehad. Good Times klinkt opvallend fris en van deze tijd, nergens heb je het idee dat het hier om een een band van zeventigers draait. Dat Davy Jones (dankzij de moderne techniek) van gene zijde ook nog even meezingt is een leuke extra. Het zit dus nog steeds wel goed met die knotsgekke knullen en met het stripboek kwam het ook goed, na een dikke veertig jaar kreeg ik het onlangs van mijn broer cadeau.
mij=Rhino Records
File: The Monkees – Good Times
File Under: Opvallend relevant en prettig
File Social: [Facebook]