The Pineapple Thief – Versions of the Truth

Elk nadeel heb z’n voordeel. Met een lege (concert- en festival)agenda kun je wat meer tijd besteden aan het luisteren naar nieuwe muziek, zeker als je thuis kan werken met je eigen muziek op de achtergrond. Kun je er gelijk wat over schrijven. Bij fileunder.nl kiezen we wekelijks een album dat je wel kan bekoren op dat moment en het leek me wel aardig om daar dan ook iets over op (digitaal) papier te zetten. Een beetje uit de losse pols. Moet je wel elke week weer een nieuw album zien te vinden om – eh – er iets over te vinden. Het nieuwe album van The Pineapple Thief leek op het eerste gehoor geen moeilijke keuze. Deze Engelse band, onder leiding van Bruce Soord, bevalt me al vrij lang, al word ik niet altijd warm van recenter werk. Toch zit er iets in dat mij nog steeds triggert, maar misschien is dat vooral een blik van herkenning door een echo uit het verleden. Het is in elk geval interessant dat held en meesterdrummer Gavin Harrison (vroeger in Porcupine Tree, nog steeds in King Crimson) er tegenwoordig ook in meespeelt. Een genot om die man met de band aan het werk te zien. Toch had ik misschien te snel geoordeeld bij deze nieuwe worp van de band. Bij nadere beluistering lijkt er weinig over van die opwindende progrock, zoals Soord dat vroeger maakte. Het album start nog wel aardig met het titelnummer “Versions of the Truth”, dat ingehouden klinkt, maar ook wat groter uitpakt. Hoogtepunt “Break it All” is een typisch nummer voor The Pineapple Thief. Een beetje midtempo, meezingbaar, en met gitaarwerk/sfeer dat doet denken aan rustiger werk van Steven Wilson. De instrumentale uitspatting in het derde kwart van het nummer geeft extra punch aan het nummer. Aan het hele album zelfs, want daarna lijkt het album tot en met nummertje zes steeds slomer te worden, totdat ik echt in slaap val. Goed, bij “Our Mire” worden we dan wel weer even wakker, totdat Soord zijn lijzige stem weer eens op een zelfde manier inzet. Ik kan hem inmiddels toch echt niet meer betrappen op wat variatie in zijn melodieën en dat gaat me een beetje tegenstaan. Een iets scherpere en fijn schrapende gitaarsolo tussendoor is dan echt een must, om daarna weer terug te vallen in zoetigheid. En dan toch weer aanzetten. En dan toch weer afremmen. En dan toch weer goed eindigen met een fijn ruimtelijke sfeertje. Dus toch een goed nummer. Maar echt heel veel meer is er nauwelijks uit het album te halen. De creativiteit zit ‘m voornamelijk in de gelaagdheid van de instrumenten, soms opbouwend naar een fijn ruimtelijk en orkestraal geheel. Het roffelende precisiedrumwerk van Gavin Harrison is dan ook nog herkenbaar uit duizenden en dat maakt het nog een tandje dragelijker, al kreeg hij daarvoor meer ruimte op het vorige album, heb ik het idee. Nee. Het is te veel mijmerwerk en flauwe weemoed met zeurende zang op een veel te laag tempo. Een beetje lusteloos allemaal. Zonde. Misschien had ik toch een ander weekplaatje moeten kiezen.