Columbia/Sony
Eigenlijk heb ik nooit zo goed geweten wat ik met The Shins moest. Niet dat ik de muziek van de Amerikanen vervelende muziek vind. Maar waarom raakt het me de ene keer? Zijn het de liedjes? Is het de aparte productie? En waarom heb ik er soms even geen behoefte aan? Is het te gladjes? Is het door The Beatles en The Beach Boys al wel eens veel beter gedaan? Feit is dat The Shins met Heartworms nu hun vijfde album uitbrengen sinds 2001. Van de begin-Shins is alleen James Mercer nog over. Hij schreef alle nummers waarin hij terugkijkt op zijn leven en tekende ook voor de productie. Het aparte herkenbare geluid van The Shins hoor je nog maar sporadisch, de productie is minder herkenbaar geworden. Wat vooral opvalt is dat Mercer de nummers niet meer uit zijn mouw lijkt te schudden. Hij is zoekende naar de juiste muzikale weg en dat pakt qua resultaat wisselend uit. Om er maar een positieve draai aan te geven. Het ritme heeft een opvallendere rol gekregen in “Painting A Hole”, alsof ze een Talking Heads-je willen doen. Het levert een erg fijne track op. In “Cherry Hearts” krijgen de synths en drums een opvallende psychedelische rol, maar zonder het liedje uit het oog te verliezen. Toch duurt het nog even voordat ik erin kom. De vijfde track “Mildenhal” heeft weer iets van de oude poppie magie en wil me een dansje laten maken. Hierna worden er doelpunten achter elkaar gescoord met liedjes waar ik blij van word. Als ik het voor het zeggen had gehad, dan had ik voor een andere volgorde van de nummers gekozen. Het afsluitende “The Fear” nog even noemen wegens de gevoelige snaar die hij hier weet te raken.
File: The Shins – Heartworms
File Under: The Shins solo