Hoe recenseer je een plaat die uitkomt nadat het slechte nieuws is uitgekomen? Hoe recenseer je een plaat die de bagage draagt van een zanger en tekstschrijver met een terminale hersentumor. Men beweert dat de plaat volledig is opgenomen voor dat de diagnose is gesteld, maar toch; Man Machine Poem is een van de meest donkere albums van The Tragically Hip. Ook een van de minst toegankelijke albums van de band. De band had na Phantom Power toch al de neiging om een wat meer artistiekere kant te kiezen met her en der een hitje, maar met Man Machine Poem maken ze het de luisteraar helemaal niet makkelijk. De band blijft groeien en zoekt andere paden. Of u dat nu leuk vindt of niet. De hitjes? In a World Possessed By A Human Mind, Here, in the Dark en Tired as Fuck. Voor de rest is het allemaal klassieke Hip. Kent u de band niet, laat deze plaat dan maar. Kent u de band band wel, dan neem deze tot u als een soort van van requiem. Want Gord gaat dood. Op zeer korte termijn. De hele plaat kan dan wel opgenomen zijn, voor dat Gordon Downie de diagnose kreeg, maar ik heb het idee, dat Downie het een en ander zag aankomen. Of ik moet voorgenoemd In The World Possessed By a Human Mind verkeerd interpreteren. Man Machine Poem, is geproduceerd door twee mannen die nog niet bestonden voor The Hip voor het eerst optrad (Kevin Drew van Broken Social Science en David Hamelin van The Stills) en er is inderdaad een wat moderner geluid, luistert bijvoorbeeld opener Man. Maar het blijft op en top The Hip. Moderne foefjes of niet. Dit zal de de laatste plaat worden van The Tragically Hip worden. De laatste show van de band is geweest. Ieder moment kan het bericht komen dat het bericht dat Gord Downie overleden is. Met Man Machine Poem levert de band niet een magnum opus af, maar wel een typisch Hip-album. En een van de betere van de laatste jaren. Konden we alleen maar de hitjes nog eens live horen.
mij=Universal
File: The Tragically Hip – Man Machine Poem
File Under: De laatste…