The War On Drugs zijn de Franz Ferdinand van het afgelopen decennium geworden, en dat op een heel natuurlijke manier. Per album toegankelijker, grootser, volwassen ontbolsterd. Met de Schotten delen ze een retro-sound. Het is een band voor vaders en zonen. De ouwelui tunen vooral in op de vocalen van Adam Granduciel, die doen denken aan Top 2000-helden als Bryan Adams en Don Henley. Voeg daarbij de Bruce Springsteen-mondharmonica en een Bruce Hornsby-piano, en alle papa’s zijn aan boord. De zonen (en dochters!) lijken, zoals dat nu eenmaal gaat, steeds meer op hun ouders, en diggen de motorische pompende ritmesectie en de uitwaaierende synths, als een warme deken tegen verwarrende tijden.
De grootse epossen van The War on Drugs blijven wat mij betreft steevast aan de smaakvolle kant van de lijn. Ja, ook ik ben fan. Vroeg of laat moest er met zoveel succes wel een live-plaat komen, en voila, daar is ie, op tijd voor de feestmaand. Wat maakt een live-album goed? In de eerste plaats: gesitueerdheid. Het gevoel erbij te zijn. De vibe te delen die ooit heel plaatselijk ontstond. Op een album kan je dat best ‘getruct’ vangen door een reeks concerten in dezelfde club op te nemen, en vervolgens door elkaar te husselen. Live Drugs lijkt echter opgenomen op festivalweiden, het geluid komt van heinde en verre. Het publiek doet hoogst zelden mee, en juicht de groep braaf en afstandelijk toe. Jammer. De eerste helft van het album spreekt Granduciel hen (en ons!) niet toe, wat toch het tweede selling point van een live-album kan wezen. Denk maar aan een orakelende Springsteen tegen de achtergrond van een half nummer. Zo ver komt het hier nimmer. De band wordt voorgesteld, er zijn wat ‘thank you’s, en een keer mompelt Granduciel ‘I’ll remember this forever’. Ik smolt meteen.
Blijft over: de ijzersterke muziek. Niemand hoeft zich bekocht te voelen. De band van de jaren ’10 speelt strak, zelfverzekerd en goed. De helft van de liedjes komt van Lost in the Dream – logisch – hun beste plaat tot op heden. Driemaal zoekt men A Deeper Understanding. Slave Ambient ontbreekt helaas volledig. Twee keer doen de jongens in mijn oren iets nieuws. Dat blijken echter nummers van het ‘obscure’ debuut Wagonwheel Blues. Granduciel kan ook nog de Bob Dylan-sneer. Dat gaan de vaders dus weer mooi vinden! Zelf geniet ik het het meest van de uitgesponnen versies van “In Reverse” en sleutelsong “Under The Pressure”. Daar komt Granduciel helemaal los. Het anthem van onze tijd had wel een half uur mogen duren.
A Super High Quality
File: The War On Drugs – Live Drugs
File Under: Geen gemeenplaatsen, enkel hits van het huis