Terwijl ik vroeger kasten met boeken verslond, is tegenwoordig vakantie het enige moment dat ik mezelf tijd gun om een boek te lezen. Ik neem mezelf dat best kwalijk, want boeken lezen deed ik altijd misschien nog wel liever dan muziek luisteren. Nu las ik in iets meer dan een week tijd drie boeken uit. Een boek van normale dikte en twee dikke pillen, waarvan een (A.F.Th‘s Het Schervengericht) al onaangeraakt op mijn nachtkastje lag te verstoffen. Ik genoot ervan het eindelijk uit te lezen. Als ik lees heb ik wel altijd muziek opstaan. Terwijl ik de bladzijdes verslond van Haar Naam Is Sarah luisterde ik naar Jimmy LaValle’s nieuwste plaat A Chorus Of Storytellers. Zijn weemoedige, grotendeels instrumentale post-rock past goed als begeleidende muziek bij de treurige vertelling over deze lange tijd weggemoffelde zwarte bladzijde in de geschiedenis van Frankrijk. Het is helaas(?) ook een beetje de pijnplek waar The Album Leaf al een paar albums lang last van heeft: het slaat al snel door richting achtergrondmuziek als je er niet heel bewust voor gaat zitten om naar luisteren. Ook A Chorus Of Storytellers slaagt er niet in mijn aandacht op te zuigen, maar wel om me weg te laten dromen richting onvermoede richtingen. Daar verandert het feit dat LaValle voor deze nieuwe cd een beroep gedaan heeft op zijn liveband in de studio weinig aan. Het geeft de tracks hier en daar wat meer bite, maar dat gaat ’em dus vooral in de details zitten waar je moeilijk tot door kunt dringen. Pluspunt is dat LaValle met de jaren beter is gaan zingen. Helemaal als violist Matt Resovich hem op tweede stem bijvalt in de vier niet-instrumentale songs, zijn dat prettige momenten. Maar vervolgens drijf je in de zeven tamelijk brave instrumentale tracks weer zo alle kanten op.
mij=Sub Pop / Konkurrent