Enige tijd geleden kreeg ik via Spotify een tip toegestuurd van een oud-collega: “Sweaty Knockers” van The Aristocrats. Nou kende ik The Aristocrats wel als grap en als documentaire daarover, maar nog niet als band. Wat bleek? De band bestaat uit drie topmuzikanten die elkaar nog maar amper kenden. Bij een NAMM-show, dé muziekvakbeurs van Noord-Amerika, waren drummer Marco Minnemann (Paul Gilbert en eerder te bewonderen in een auditie voor Dream Theater) en bassist Bryan Beller (Mike Kenneally, Steve Vai) geboekt om samen met Greg Howe een clinic te geven. Howe bleek kort tevoren verhinderd en op aanraden van een fan vroeg Beller Guthrie Govan (Asia, GPS) als gitarist. Er werden songs uitgewisseld, mp3’s heen en weer gestuurd en na slechts één repetitie was daar het optreden op de NAMM-show in januari van dit jaar. Dat beviel dermate goed dat tussen alle werkzaamheden door songs werden geschreven, die eind april in vijf dagen werden opgenomen. Het resultaat is een instrumentaal progressief metal-fusion-powertrio. Met de nadruk op fusion, dat wel. “Sweaty Knockers” mag dan vooral een goed in het gehoor liggende hogeschoolrocker zijn, het is eerlijk gezegd niet erg representatief voor het album. Dat wil niet zeggen dat er niet ongelooflijk veel te genieten valt op dit album. Van hard naar zacht, van snel naar langzaam, hoppend van stijl naar stijl – binnen hetzelfde nummer – kun je als liefhebber van instrumentale rock alleen maar een hele diepe buiging maken voor wat deze heren laten horen. Het resultaat is niet een album dat voor iedereen makkelijk wegluistert, maar het deel van het publiek waar dit album voor bedoeld is, zal likkebaardend naast de cd-speler zitten.
mij=Boing!
4 reacties