Hoe zou dat gaan? Je brengt in 2011 je tweede plaat uit. Je toert je suf door Canada en dat houdt vooral in dat je hele schijteinden in de bus zit, het grote niets doorkruisend, om in een of andere negorij je kunsten te vertonen, voor een groep mensen die ook van heinde en ver komen. Want veel is er niet in de binnenlanden van Canada. Afijn, het werkt wel, want je haalt wat prijzen als beste live-act en beste nieuwkomer op. En het voorprogramma van The Tragically Hip. Maar dan bedenkt ineens iemand: weet je wat, we gaan naar Europa, want daar is The Gaslight Anthem ook een hit geworden. Owja, dan moeten we dus wel eerst die plaat van 2011 daar uitbrengen. Zo gezegd, zo gedaan dus luister ik nu naar Michigan Left van The Arkells. Of bij de keuze de naam The Gaslight Anthem genoemd is, dat weet ik overigens niet, maar dat was mijn eerste referentie. The Arkells zitten overigens wel aan de poppy, minder getatoeëerde kant. Maar de heren gooien tevens een degelijke portie bleu-eyed soul in de mix. Wat het geheel een gelikt, maar o-zo lekker, plaatje oplevert. Hall & Oates zijn nooit ver weg en zanger Max Kerman heeft soms wel wat weg van The Call’s Michael Been, die ook wel weg wist met soul. Maar vooral de koortjes en de hoorbare pret maken dit een erg genietbaar plaatje, dat ook zomaar door 3FM opgepikt zou kunnen worden als ze de oorkleppen eens afdoen. Kodaline stellen ze in de schaduw. In april komen ze touren in Duitsland, Oostenrijk en Nederland. Dat ze van München via Amsterdam naar Wenen gaan zal ze niet deren. Lekker kilometers maken, zoals thuis…
mij=Universal Music Canada / The Organisation
4 reacties