Het lijkt me sterk dat The Bitter Tears de naam van hun bandje geleend heeft van het gelijknamige album van Johnny Cash uit 1964. Tekstueel zijn er moeilijk overeenkomsten aan te wijzen en muzikaal al even weinig: de rudimentaire country van The Man in Black is een wereld van verschil met de bizarre liedjes van Alan Scalpone en zijn band. (Al klinkt “The Love Letters” zowaar als een poging om de traditie van The Carter Family hoog te houden.) Toch putten zowel Johnny Cash als The Bitter Tears in zekere zin uit dezelfde bron, namelijk die waar de Amerikaanse popgeschiedenis begon: eeuwenoude ballades en folkliedjes, verhalend over vreemde gebeurtenissen en nog vreemdere personages. Maar waar Cash het zo basaal mogelijk hield, kleedt deze band uit Chicago, Illinois de songs zo veel mogelijk aan met rare versierselen en frutsels. Ze lijken vooral een voorliefde te hebben voor blazers en trekzakken. Een feestje bouwen lijkt hun grootste doel, hun bandnaam ten spijt. Ze zwalken van desolate blues via country en folk naar rock ‘n ‘ roll, cajun en een soort veredelde hoempapa. Hun live-optredens worden visueel bepaald door rare verkleedpartijen en toneelstukjes, alsof hun liedjes de shows niet alleen kunnen dragen. Maar al die grappen en grollen ten spijt is Alan Scalpone een klassieke songsmid, met een prima gevoel voor catchy zanglijntjes. Maar al hun idioterie zou dat bijna verbergen.
mij=Carrot Top / Bertus