De eerste drie platen van The Black Heart Procession werden gewoon genummerd: 1, 2 en Three. De platen vier en vijf kregen ‘echte’ titels: Amore del Tropico en The Spell. Met deze verandering werd ook de stijl gewijzigd: van kale, tot op het bot uitgeklede donkerte, pogingen om de diepste duisternis te beschrijven met behulp van een minimaal instrumentarium – gitaar, drums, toetsen – werden de arrangementen voller en de liedjes bijna weelderig. Gothic, inderdaad. Een soort indie-noir waarin zowaar een soort wereldmuziek een plek vond. Door hun zesde album weer een nummer als titel te geven, laten Pall Jenkins en Tobias Nathaniel zien dat ze weer teruggrijpen op het geluid van hun eerste trio platen. Iets meer instrumenten worden wel toegelaten en ook de afwisseling tussen up-tempo (het aan Nick Cave ten tijde van Tender Prey refererende “Rats”) en trage liedjes (“When You Finish Me”) blijft bestaan. De kernwoorden op deze return to form zijn nog immer zwaarbeladen en donker: hell, devil, death, kill, suicide en – maar altijd in de minderheid – heaven. Toch is de duisternis niet verstikkend: daarvoor zijn de liedjes te mooi en te zeer een balsem voor je ziel. Herfstbladeren zijn een teken van het sterven van de natuur, maar er is geen jaargetijde waarin de kleuren zo mooi zijn.
mij=Temporary Residence / Konkurrent
Altijd fijn om met zo’n treffende mooie zin af te sluiten. Stiekem vind ik The Spell nog iets beter, maar daar zou zomaar verandering in kunnen komen als alle takken kaal zijn.