Het eerste dat opvalt bij beluistering van het debuut Peacemaker van het Limburgse The Blackwater Experience is de Oasis-intonatie van zanger/gitarist Richard Kleuskens. Het tweede dat opvalt is het (Hammond)orgelspel van Ray Groothuis. The Blackwater Experience brengt dan ook sixties/seventiesbluesrock, vooral de Britse, psychedelische variant daarvan, waarbij het orgel even belangrijk is als de gitaar. Vreselijk ingewikkeld wordt het allemaal niet, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt in overtuiging en pret. Begrijp me niet verkeerd, de heren zijn vaardig genoeg, maar ze maken het niet ingewikkelder dan nodig is. Neem bijvoorbeeld “What Never Was Will Never Be”. Een rustig intro, na anderhalve minuut gaat het volume even omhoog, vervolgens een fijne orgelsolo, waarna een muzikale galop wordt ingezet op weg naar een scheurende gitaarsolo richting het einde. De band heeft precies de goede losheid in het spel: het is geen moment klinisch, maar rommelig wordt het óók nergens. Dat is mede te danken aan de uitstekende productie van dit album. Behalve in de zang komt ook muzikaal Oasis regelmatig om de hoek kijken, in die zin dat de invloeden er steeds dik bovenop liggen maar dat de uitvoering dermate goed is dat dat geen moment stoort. Negen tracks en veertig minuten lang laten deze Limburgers horen dat muziek niet idioot ingewikkeld of snoepje-van-de-week-origineel hoeft te zijn. Goede muziek is goede muziek, ook op Peacemaker.
mij=Marista