Vond u de eerste Bloody Beetroots-plaat uit 2009 leuk, dan deze tweede ook. Het is zo’n act die onsubtiele stampdance weet te combineren met eeuwig catchy dingetjes, van kinderkoren en 8-bit riedeltjes tot metalriffs. Dat belachelijke geluidje midden in de rust vlák voor het knalrefrein “Albion”, dat kan natuurlijk écht niet – dj-technisch gezien. Die dodelijke stilte halverwege het overigens heerlijke “Spank”, je ziet die zaal al naar je staren. (En op 1:52 hoor je een productiefoutje.) Maar is dat niet juist de uitdaging? Ik heb er het volgende op gevonden: de Felix Cartal-remix van hetzelfde nummer valt prima door het origineel heen te mixen. De Bloody Beetroots zelf hebben er in elk geval ook wel lol in. Tussen hun volle tourschema van de afgelopen jaren door – het dj-duo is al die jaren gewoon blijven optreden – hebben ze kans gezien om de onwaarschijnlijkste gastartiesten te strikken. Sir Paul McCartney met de Bloody Beetroots? Ja hoor, in “Out of Sight” (waarvan overigens alle remixes direct door de plee mogen). Peter Frampton met de Bloody Beetroots? Yup. Tommy Lee met de Bloody Beetroots? Check. Man, heeft Bob Rifo niet onder de tafel gelegen van het lachen bij de voorbereidingen? Hoe waarschijnlijk is het dat de 70-jarige dichter Penny Rimbaud op “The Furious” een vurige rant over Amerikaanse rassenongelijkheid mag afsteken? Nee, het is geen flauwe plaat dit Hide. Je moet het de Bloody Beetroots nageven, in absurde combinaties weten ze wéér extremen bij elkaar te zetten. En dan staan er ook nog gewoon hitjes tussen. “Reactivated” is eigenlijk gewoon een Cappella-knaller uit de jaren ’90, “Glow in the Dark” met Sam Sparro is een verrukkelijke schuifelballad en met vijftien nummers is Hide – net als de vorige plaat – weer een lekker lang en afwisselend album. “You promised me Bob Rifo, Rifo, Rifo…”
mij=Ultra
4 reacties