Die naam doet vermoeden alsof we hier te maken hebben met een stel veertigers die er in hun tweede jeugd nog een paar Stevie Ray Vaughan covers uitpersen. Mis! We hebben te maken met drie landgenoten die ergens midden tussen Peter Pan Speedrock, Motörhead en 69 Charger een verschrikkelijk fijne bak herrie aan de man brengen. Rock “n roll zoals het bedoeld is. Het instrument wordt goed genoeg beheerst om het geheel niet simpel te laten klinken, doch het is stupide genoeg door het gebrek aan vernieuwingsdrang. Maar toch: echt bang word je er niet van, zoals bijvoorbeeld bij een band als Zeke, of de Candy Snatchers. Bands waarbij vooraan bij het podium staan niet zonder risico”s is. Daarvoor is het geheel toch net te netjes binnen de lijntjes gekleurd. En een nummer als Ape Face wordt gezongen in een te vernederlanste vorm van het Engels. En tot slot: wie zit er tegenwoordig nog te wachten op een afsluitend nummer van een zes minuten durende gitaarsolo.
mij=Langweiligkeit / Eigen Beheer
kanker vette ceedee van die junkies