Sinds ik de promo in huis heb, blijkt niet alleen het hele artwork van de debuutplaat van The Cesarians veranderd te zijn, maar ook de titel ervan. Zelfs de hele tracklist hebben ze omgegooid. Of het een verbetering is, zou ik niet durven zeggen, maar ze hebben er vast hun redenen voor gehad. Enfin, The Cesarians dus. Een geval apart, mag ik wel zeggen. Dat ze geen gitarist hebben, is tegenwoordig niet eens zo bijzonder meer. En dat ze wat weg hebben van The Birthday Party en Tindersticks is ook niet speciaal. Dat hun instrumentarium wel een klarinet, een trombone, een tenorhoorn, bespeeld door drie vrouwelijke blazers, bevat, is daarentegen wel opvallend. Ja, Charlie Finke (ooit punker) en zijn vrouw Justin Armatage (ooit gothrocker) zijn nogal eigenzinnig aangelegd, evenals hun muziek. Voor het declameren van een gedicht draaien ze bijvoorbeeld hun hand niet om (“About She Goes”), net zo min als voor gedragen en betrokken zang à la Jacques Brel, prachtige pianomelodieën, pijnlijk eerlijke teksten (over hun doodgeboren kind) en een toefje barok hier en daar. Intelligente rock ‘n’ roll noemen ze het zelf, en ik sluit me daarbij aan. Het is nergens makkelijk, maar altijd fascinerend, en vooral een verademing in de vaak jachtige muziekwereld. Het wachten is op ‘Cesarians 2’, dat vast weer zo smakelijk zal zijn.
mij=Imprint / 5ive Roses / Import