Het is hip om zo veel mogelijk stijlen te mixen, maar alleen wie het goed doet, zal niet ten onder gaan aan het moment. The Chap maakt muziek die door de juiste mix van stijlen vooral naar zichzelf verwijst en niet naar anderen. The Chap heeft de hele muziekgeschiedenis als een hooggestapeld autokerkhof gebruikt en, zonder te letten op merk, datum en kleur, alleen de bruikbare elementen meegenomen om een supersonische nieuwe auto te maken, die verrast door snelheid, door uiterlijk en allerlei details. Als ik met mijn pistool op mijn hoofd hokjes moet noemen dan zou ik spacerock, indie-elektronica, psychedelische pop en lo-fi funk noemen. Maar dat hoeft niet. We noemen het gewoon popmuziek. De Noord-Londenaren (inclusief Duitser en Griek) hebben plezier in het maken van muziek die een afspiegeling lijkt te zijn van de postmoderne (post-postmoderne?) wereld, die ‘at random’ – dat is beyond ‘everything goes’ – als toverwoord heeft genomen. Het is gissen voor de recensent die altijd maar wil proberen een vinger te leggen op waar de nieuwe dingen op lijken, als publieksvriendelijke vingerwijzing. Het is belangrijker wat deze plaat met mensen doet. Dansen en luisteren. Makkelijk en moeilijk. Introvert en extravert. Nonsens en waarheid. Een glimlach van oor tot oor en een pokerface. Verwijzend naar zichzelf en naar de buitenwereld. Highbrow en Lowbrow. Helderheid en verwarring. De rode lijn en het detail. Hard en ingetogen. Ham is plezier. Serieus plezier. Luid en duidelijk.
The Chap speelt zaterdagavond op Bazar Curieux in Rotterdam
mij=Lo Recordings / Import