Dit is zo’n band die eeuwig in de marge zou blijven ploeteren wanneer-ie geen ‘legendarisch’ bandlid had gehad. In dit geval Todd Youth, voormalig gitarist van Danzig en D Generation. Deze band zal daarom altijd ‘die band met Todd Youth, jeweetwel, van Danzig’ blijven. Ik denk dat ze er zelf nog het minste om malen. Waarom ik dat denk? Omdat alles aan deze band zo pretentieloos is als rock maar zijn kan. En wanneer je dat niet afschrikt, maar juist tevreden stelt, is deze band er eentje naar jouw hart. De review in het tijdschrift Kerrang zegt het -vrij vertaald- nog het meest spitsvondig: “Zolang er sterren aan de hemel staan en zolang Lemmy niet van de Jack Daniels af kan blijven zullen er bands als de Chelsea Smiles blijven bestaan.” De gitaarriffs, de bruggetjes in nummers, de teksten, de refreintjes, een orgeltje hier en daar… Het is als een flinke slok van Lemmy’s Jack Daniels-fles: niet te zuipen, maar je wordt er zo lekker zat van.
Er staat eigenlijk geen slecht nummer op deze cd. Maar een buitengewoon goeie ook niet… Het leukste nummer “Ain’t Got Nothing To Lose” staat trouwens ook op het vorige album uit 2006. Feit blijft wel dat Todds stem prima geschikt is voor de muziek: een beetje hees, een beetje snotty maar met net genoeg bereik. Dit is zo’n band die je toevallig op een festival ziet. Je bent blij verrast en gaat van plezier meer drinken dan goed voor je is. Maar twee dagen later ben je de Chelsea Smiles, net als de kater, gewoon weer vergeten.
mij=DR2 / Suburban