Het eerste dat opvalt aan Somewhere Beautiful is dat er iets níet opvalt. Het publiek. Een live-album zonder meebrullende en juichende fans, het heeft wat vreemds. The Chills zijn toch een behoorlijk grote naam, als een van de grondleggers van de befaamde Nieuw-Zeelandse Dunedin Sound. Verder dan één eenzame fluiter en snel weggedraaide applausjes komen ze hier niet. Soms hoor je het publiek er zelfs doorheen babbelen. Een echt aanstekelijk feestje wordt Somewhere Beautiful zo nergens. Wie de band nog niet kent kan beter Kaleidoscope World of Heavenly Hits opsporen, compilaties die het oeuvre van de band sprankelend samenvatten. Zeker eerstgenoemde is een prettige collectie van vroege singles. Het kleine formaat, daarop glorieert een eeuwige cultband als The Chills. Anno nu klinkt de band nog altijd prettig, maar hebben we wel van doen met een retro-fossiel. Het laatste album dateert van bijna twintig jaar terug! Dat wordt wel een beetje sneu. De oude liedjes hebben hun charme ook live echter niet verloren. In een liedje als “Wet Blanket” hoor je een soort R.E.M, tijd- en geluidsgenoten die het wel richting grote publiek schopten. “Pink Frost” is wat mij betreft de grootste hit, lekker doorjakkerend en jengelend zoals The Chameleons dat in de eighties ook zo goed konden. Halverwege klinken een paar zwierende pianosongs (“Walk On The Beach” en “True Romance”) die door hun zeemanssmart het meest verrassen. Misschien moet voorman Martin Phillipps maar eens een intieme soloplaat vanachter dat instrument opnemen. Hij heeft de stem nog altijd, maar heeft ie ook het lef?
mij=Fire
4 reacties