Bij veel bands zie je dat leden en oud-leden uit verschillende bezettingen elkaar opzoeken. Maar dan zónder de grote baas uit die band en mét diens uitdrukkelijke goedkeuring op pad gaan met songs van die band, dat is een stuk zeldzamer. En dat is precies wat The Crimson ProjeKCt doet. Genoemde grote baas, Robert Fripp uit King Crimson bedacht zelfs de naam – met KC -, maar doet niet mee. Wat ‘overblijft’ is overigens ook niet misselijk: Adrian Belew (zang en gitaar), Tony Levin (Chapmanstick, bas), Pat Mastelotto (drums), Markus Reuter (touch-gitaren), Julie Slick (bas) en Tobias Ralph (drums). De scherpe lezer heeft dan al gezien dat dit in feite The Stick Men (Levin, Pat Mastelotto, Reuter) en The Adrian Belew Trio (Belew, Slick en Ralph) zijn. Met nogal wat dubbelingen qua instrumenten, maar met wat deze muzikanten in huis hebben merk je daar niets van. The Crimson ProjeKCt voert tracks uit die grotendeels uit de periode 1981 tot en met 1995 stammen, dus van Discipline tot en met Thrak. Ook “Red” en “Larks Tongues in Aspic, Part Two” zijn hier echter te horen. King Crimson is nooit van de drieminutenliedjes geweest, maar er komen zowel soundscapes als meer traditionele songs langs, voorzover je in dit verband van traditioneel kunt spreken. Maar goed, “Frame By Frame” of “Thela Hun Ginjeet” zijn bijvoorbeeld door de zang wat grijpbaarder. Als drumliefhebber word ik zelf weer heel vrolijk van “Indiscipline”. Een track als “Industry” is nog steeds fraai, maar je moet er wel wat meer moeite voor doen. Maar ach, ik vertel Crimsonfans én -haters niks nieuws. Ik hoor sinds een paar jaar bij de eerste groep en heb me wezenloos zitten genieten bij Live In Tokyo. Inmiddels zijn nieuwe tourdata aangekondigd en daarbij wordt ook Nederland weer aangedaan. Live In Tokyo is fijn huiswerk voor concertgangers en een heerlijk alternatief voor thuisblijvers.
mij=Inside Out
4 reacties