‘She’s twenty one, looks like seventeen and all the boys treath her like a queen’ (“Seventeen”). Tja, de meest originele teksten aller tijden vind je niet op Rolling Into Town. Maar eerlijk is eerlijk… voor je het weet zit je ze mee te zingen. Aan het stuur van dit album staat het Zaandamse duo The Damned And Dirty. Waar die naam vandaan komt weet ik niet, maar ik vind het niet passen bij de muziek. De rauwe randjes zijn namelijk ver te zoeken in de blues die Kevin de Harde en Micha Sprenger brengen. Niet dat het qua sound megaglad is, dat gelukkig niet. De deltablues kent een basis van gitaar, zang en mondharmonica. Hieraan worden door andere musici toegevoegd drums (onvermijdelijk), orgel (smaakvol) en koebel (ik verzin het niet). Het levert een relaxte plaat op waar geen ruimte is voor muzikale krachtpatserij, maar wel voor gedetailleerd en deskundig musiceren. Met hun derde album zal The Damned And Dirty niet de originaliteitsprijs winnen, maar dat het goed gedaan is dat staat als een paal boven water. Misschien dat het in bluesland niet zonder de geijkte wegen kan, maar ook al kan dit wel: het is ze vergeven. Is het leven tenslotte niet een groot cliché?
mij=Fuck Yeah Records!
Winnaar beste cd bij de Dutch Blues Awards.