Na twee fantastische albums ging The Darkness in 2006 uit elkaar, voornamelijk omdat zanger Justin Hawkins met de nodige verslavingen kampte. In 2011 maakten ze hun comeback, maar het album Hot Cakes had niets van wat de eerste twee albums zo leuk maakte: de energie, de uitgelatenheid en het hoge tongue-in-cheekgehalte. Drummer Ed Graham verliet de band en werd opgevolgd door Emily Dolan Davies. Op 4 maart was haar eerste optreden met de band en op 24 april werd bekend gemaakt dat ze de band verlaten had om opgevolgd te worden door Rufus Taylor, zoon van Queen-drummer Roger Taylor. Gelukkig waren de opnamen van Last Of Our Kind al voltooid, want haar spel is de rotsvaste basis die The Darkness nodig had. Met “Barbarian” werd de eerste track van de nieuwe plaat vrijgegeven. En o wat is ‘ie lekker! Beter wordt het daarna niet meer, maar dat kon ook bijna niet. Ook het vervolg staat gelukkig vol met songs op de rand van hardrock en glamrock, AC/DC-achtige riffs (“Open Fire”), anthems (“Roaring Waters”, “Mighty Wings”) en de waanzinnige kopstem van Justin Hawkins. De productie van Dan Hawkins is perfect: hard én ruimtelijk. Het prima nummer “Conquerors”, een soort powerballad met koorzang, is een wat rare afsluiter. Een snelle, energiekere track had me daar beter geleken. Gelukkig is het niet meer dan een smetje op een album dat The Darkness weer in topvorm laat horen. Ik blijf erbij: dit zijn de enige echte Britse opvolgers van Queen. Jaarlijstjesmateriaal, wat ik u brom!
mij=Canary Dwarf/Kobalt