Het zal u, als serieus muziekliefhebber, ongetwijfeld niet ontgaan zijn. De band met het grootste speenvarken van het eerste decennium van deze eeuw is terug. En hoe! Ze kwamen met gestrekt been in, door van Radiohead’s “Street Spirit (Fade Out)” het beste nummer te maken dat Iron Maiden nooit geschreven heeft (dixit Pitchfork) en vervolgens op tournee te gaan met, godbetere het, Lady Gaga! Ja, The Darkness is terug en we zullen het weten ook! Het was natuurlijk het klassieke rockverhaal. The Darkness bracht de classic hardrock weer voor het voetlicht en ze deden even alsof de jaren zeventig nooit plaats gevonden hadden. Geheel volgens de geldende rockclichés ging de band aan drank en drugs en ten onder. Justin Hawkins is daar in opener “Every Inch of You” ook best openhartig over. Maar uiteindelijk, toen de deur van verslavingskliniek was dichtgetrokken, kwam toch die ene wens weer terug die The Darkness deed ontstaan. Lekker met een je broer en een stel goede vrienden lol trappen en hardrock maken. En hardrock zullen we krijgen. Hot Cakes opent ijzersterk met de al eerder genoemde “Every Inch of You” (met hints naar Quo en AC/DC) en “Nothing Gonna Stop Us” (meer Queen dan Queen, maar met een puike Thin Lizzy-solo), maar weet vervolgens eigenlijk de aandacht niet vast te houden. De band is wederom oerdegelijk en ijzersterk, maar het songmateriaal houdt over de hele breedte niet bepaald over. En dan kun je nog zo’n goede band hebben en kan je zanger nog zo lekker gillen, maar dan sleept de plaat zich uiteindelijk naar een eind. En blijkt de keuze om vorige plaat One Way Ticket to Hell… And Back! maar een half uur te laten duren niet eens zo gek. De plaat flakkert met “Street Spirit” nog een keer op en dan is het wel gedaan. Maar, er staan genoeg goede nummers op om de liveset aan te vullen en ik kan ondanks alles niet wachten dat ze gewoon eens een clubtoertje doen. Want vooral dat lol trappen, daar leent zich het podium toch het beste voor…
mij = Wind-Up
4 reacties