In 2002 knalden The Datsuns de muziekwereld binnen met hun gelijknamige debuut. Lekker ruige, no frills garage-/hardrock die hen op Ozzfest en in het voorprogramma van Metallica deed belanden. Maar met zoveel (letterlijk) lawaai ze ten tonele verschenen, zo geruisloos schoven ze langzaam weer naar achteren. Opvolger Outta Sight, Outta Mind deed het nog redelijk maar kreeg zuinige kritieken, het derde album Smoke & Mirrors heb ik nog ooit in de uitverkoop aangeschaft maar heeft nooit veel indruk op me gemaakt en hun voorlaatste album Headstunts was al helemaal aan me voorbijgegaan. De heren hebben een pauze ingelast en hebben vier jaar na Headstunts de draad weer opgepakt met Death Rattle Boogie. Geproduceerd door Nicke Andersson, voormalig voorman van Hellacopters, en dat is een goede stap geweest. De sleazescene bloeit nergens zoals in Zweden en Andersson heeft de heren weer een geluid meegegeven waarvoor de term 'vuig' uitgevonden lijkt. De verrassing van het eerste album komt niet meer terug, maar ze blijken nog steeds puntige, op de jaren zestig en zeventig geënte rocksongs met prima hooks te kunnen schrijven. Opener “Gods Are Bored” is daarvan een goed voorbeeld. Er zit ook steeds een randje psychedelica in, soms wat meer (“Wander The Night”), soms wat minder, waarmee voldoende afwisseling gegarandeerd blijft. Er zijn een paar paar lekkere uitschieters, zoals het eerder genoemde “Gods Are Bored”, “Fools Gold” en “Brain Tonic” (met fijne slidegitaar), zonder dat er nou vreselijke zwakke broeders tussen zitten. Maar het belangrijkste is nog wel de energie die uit de speakers knalt. Daarmee zijn The Datsuns op hun best te horen. De hype van destijds zal niet terugkeren, maar dat het wel degelijk een bovengemiddeld lekker bandje is valt niet te ontkennen na het beluisteren van Death Rattle Boogie.
mij=Hellsquad / Konkurrent
4 reacties