Plaatjes draaien bij een concert blijft grappig. Onlangs mocht ik weer een keer aantreden en na afloop was de zaal totaal niet te vermurwen om ook maar één danspas te zetten. Als dat niet lukt, dan gaat bij mij plan B in werking: muziek draaien die ik zelf op dat moment lekker vind, enigszins in de stijl van de bands die deze avond hebben gespeeld. En zo draaide ik een nummer van de Zwitserse Dead Brothers. Plots was er beweging in de zaal. De zanger van het voorprogramma begon met een paar bandleden te dansen en kwam wild enthousiast naar me toe: ‘dat ik The Dead Brothers kende!’ Ik vertelde dat ze pas in ons land waren geweest. Inmiddels had ik Captain Beefheart opgezet en daarmee leek onze vriendschap voor eeuwig beklonken. Maar ja, de dj moest weer aan de slag en de zanger had al wat teveel van de drank gesnuffeld. Eigenlijk had ik hem nog moeten zeggen dat voor elke band het bezoek aan een concert van de Dead Brothers verplichte kost is, alleen al om te zien hoe een band de hele zaal gebruikt – waarom zou je je beperken tot het podium? – om vervolgens de zaal op de kop te zetten en iedereen met een glimlach achter te laten. The Dead Brothers hebben in hun songs echter niet het vrolijkste thema dat je maar kunt bedenken, namelijk de dood. Eigenlijk hadden ze zichzelf een paar jaar geleden al dood verklaard, maar uiteindelijk was het Delaney Davidson die solo verder ging (en dit jaar ook een fijn, hier niet besproken album uitbracht) en gingen de andere dode broers gewoon verder. De band is al vanaf 1999 bezig onder leiding van Alain Croubalian en inmiddels toe aan het zesde album getiteld Black Moose. En die is net als het optreden dat ik zag weer helemaal te gek. De Zwitsers brengen een mix van country, blues, punk, rock, chansons en balkanfolk. Dit alles rootsgeoriënteerd, maar dan wel in een heel originele dampende mix. Voertaal is hoofdzakelijk Engels, maar er is op Black Moose ook een Frans en een Duits (met Zwitsers accent) liedje. Die niet minder over de dood gaan trouwens. Met de titelsong begint het lekker dansbaar, wat aansluitend nog een nummer vastgehouden wordt. Hierna gaat in “Dark Night” het tempo omlaag. Het is een nummer waar Tom Waits zich niet voor zou schamen. Prijsnummer is wat mij betreft “Heart Of Stone” dat zich makkelijk in je hoofd nestelt en voor je weet zing je: ‘Old men decide where young men die with a heart of stone’. Om er maar eens een zin uit te lichten. Black Moose is dus niet voor tere zielen en heeft in ons land veel te weinig aandacht gekregen. Maar wie kent dan ook The Dead Brothers behoudens de eerder genoemde zanger, ondergetekende en nog wat van die mafkezen.
mij=Voodoo Rhythm