The Death Letters

Soms moet je als bandje jarenlang met je demo’s rondzeulen, op zoek naar die ene deur die op een kier staat om je voet ertussen te proppen. Dat is dan nog steeds geen garantie voor succes, maar in ieder geval een begin. Soms kan het echter ineens heel erg hard gaan. Komt het door de juiste connecties of gewoon omdat ze niet om je talenten heen kunnen? Is dat laatste bijvoorbeeld ook het geval bij het Dordrechtse bluesrock duo The Death Letters? De vijftienjarige zanger/gitarist Jordi ‘Duende’ Ariza Lora geeft een bescheiden glimlach van onder zijn gitzwarte emo-kuif als ik hem ernaar vraag.

mij=Interview: André. Foto's: Danny
“Ik weet niet. Het gaat gewoon best wel snel ineens. We doen gewoon wat we leuk vinden. En heel veel ons best. Muziek moet je voelen en je moet echt graag willen. We willen heel erg graag.”
De andere helft van die 'we' is de zestienjarige drummer Victor Brandt. Aan hem de vraag hoe snel 'best wel snel' is?
“Euh ja, gewoon, erg snel. We zijn ongeveer in december 2006 begonnen en we kunnen nu gewoon heel vaak spelen. Dat is natuurlijk wat we willen met onze muziek.”
Zijn jullie niet bang dat het té snel gaat?
“Momenteel kunnen we het allemaal nog bijbenen. We staan er ook niet alleen voor. Er zijn genoeg mensen die meehelpen en daar allemaal op letten.”
Jullie ouders?
“Inderdaad. Die ondersteunen ons heel veel.”

Op het bankje voor het Mezz Café in Breda – waar ze deze avond op het lokale 3voor12-feestje mogen spelen – zitten tegenover mij twee jonge honden die overduidelijk erg in hun nopjes zijn met het tot nu toe geboekte succes. Ik zag ze zelf voor het eerst toen ze mochten spelen in VPRO's Villa Life. Wekelijks kon je daar een charmant rommelig beginnersbandje compleet stijf van de zenuwen hun stinkende best zien doen. Hoe anders ging dat bij The Death Letters. Zoiets speelt zichzelf dan vrij vlot in de kijker. Net op het moment dat ik hen wil vragen naar hoe groot de interesse van plaatmaatschappijen en de landelijke pers is, wordt dit spontaan geïllustreerd. Ons gesprek wordt – vrij bruut – onderbroken door Oor-journalist Willem Jongeneelen die de jongens wil vragen wanneer die plaat gaat komen. Dank je Willem, maar die vraag komt nog. Gebeurt dit vaker?
“Nou, niet op deze manier,” antwoord Jordi lachend, “maar er is inderdaad ook interesse vanuit de platenmaatschappijen. We moeten alleen nog een keuze maken. We willen die keuze niet overhaasten.”
En als die keuze is gemaakt gaat die plaat komen?
“Precies!”
(Inmiddels is bekend dat de keuze is gevallen op het Amsterdamse Cool Buzz label dat o.a. ook T-99 en Cuban Heels in hun stal heeft – red.)

Stel dat die platenmaatschappij geld te veel heeft en je vertelt dat je met welke producer dan ook mag werken aan die plaat, wie zou dat dan worden?
“Poeh. Geen idee. Ik zou natuurlijk die van The Black Keys of die van The White Stripes kunnen zeggen.”
Dan hebben we meteen de twee bands te pakken waar jullie waarschijnlijk zwaar door zijn geïnspireerd, toch?
“Jawel. We zijn ook ooit begonnen met het spelen van covers van The Black Keys. Maar er zijn nog meer invloeden hoor.”
Zoals?
“John Lee Hooker, Hank Williams, Son House (de band is vernoemd naar zijn nummer 'Death Letter' – red.) maar ook The Datsuns en Jon Frusciante.”
Daar zitten een paar niet echt voor de hand liggende namen tussen voor jongens van jullie leeftijd. Rondgesnuffeld in pappa's platenkast?
“Nou, als je bijvoorbeeld gaat kijken door wie The Black Keys en The White Stripes zijn beïnvloed…”