De bloempjes in het park staan te bloeien en ik zit op een bank. Het voorjaar hangt in de lucht en ik luister naar een man die mij verhalen vertelt. Een verhaal over een marinier. Een verhaal over een hoer. En elke keer dat hij adem haalt wil ik hem een schop verkopen. Niet ademhalen, niet stoppen, verder vertellen. Als het verhaal uit is vraag ik hem vriendelijk doch dringend een ander verhaal te vertellen. En dan, na een verhaal of tien is het opeens stil. Ik kijk om me heen en constateer dat ik in een donker park zit. Ik ben stram en stroef geworden van het zitten. Een blik op mijn iPod en ik weet genoeg. De rest van mijn tocht moet ik het zonder de verhalenverteller doen. Ik slenter naar huis en denk na over de cd die ik hoorde in het park. Banjo’s, strijkers, accordeons: genoeg instrumenten om een kamerorkest met al haar bombast te evenaren. Maar toch klinkt de muziek zo mooi kaal. Bijna zo kaal en breekbaar als de liedjes van Belle and Sebastian ook kunnen klinken. Ik loop langs het Museumplein. Hier was alles vorige week nog wit, er lag een sneeuwbal op de tramrails. Maar nu staan er hekken om de sneeuwklokjes en is het gras weer mooi groen. Een man en een vrouw van ergens in de zestig houden elkaar stevig vast. Haar grijze haar steekt mooi af op de schouder van de man zijn rode jas. Ik slenter verder. Thuisgekomen zet ik de plaat die ik hoorde in het park nog maar eens op. The Decemberists hebben iets bijzonders gemaakt. Iets dat je niet vaak hoort, niet in deze vorm. Een plaat vol met verhalen, een plaat die je na elk nummer naar meer doet snakken. Maar ook een plaat die af en toe rockt en af en toe stilvalt. Picaresque is dan ook drie platen in één klein meesterwerk. En dat lijkt me meer dan genoeg voor de komende tijd.
mij=Kill Rock Stars / Konkurrent