‘Dit klinkt meer schizofreen dan ik het eigenlijk bedoelde.’
Het is bijna onmogelijk om geen zwak te hebben voor Elin Lindfors en David Lehnberg, het duo dat gezamenlijk The Deer Tracks vormen. Naast het feit dat beide jonge Zweden – ik schat zo rond de twintig lentes – uiterst sympathiek blijken te zijn, zijn het tevens muzikanten naar mijn hart. Niet werkend vanuit een groter plan om de wereld te veroveren en het grote geld te verdienen. Gewoon doen wat goed voelt en vervolgens tot hun grote verbazing erachter komen dat er ook mensen buiten hun woonplaats Gøvle, nee zelfs buiten Zweden zijn die hun muziek kunnen waarderen. Niet vanwege de naïviteit, maar uit oprechte verbazing. ‘We waren niet eens zeker of er mensen zouden zijn die op onze muziek zaten te wachten. We zijn gewoon begonnen met opnemen waar we zelf zin in hadden en daar is het album uitgekomen,’ vertelt David mij nadat we plaats hebben genomen op een bankje aan het water achter Paradiso. Ik vraag hem of het geen probleem is als ik meteen van de gelegenheid gebruik maak om met Elin over haar andere band Twiggy Frostbite te praten. Het blijkt absoluut geen probleem. ‘En anders duwen we hem wel even het water in,’ grapt Elin.
mij=Interview: André
De knappe, platinablonde zangeres – hoe Zweeds wil je het hebben? – is tamelijk onder de indruk van de zaal waar ze op de dag van het interview als voorprogramma van Patrick Wolf mogen optreden: 'Je wilt niet weten in wat voor aftandse zaaltjes we onze afgelopen tour in Engeland hebben moeten spelen. Kleine zaaltjes met een minuscuul podium en lekkende daken. Gelukkig hadden we onze eigen geluidsman bij ons, want het geluid liet meer dan eens te wensen over. Hij kon er dan nog wat acceptabels van maken. We waren dus nogal verbaasd dat we gedurende die tour juist hele goede respons kregen. Met lovende recensies in vrij grote Engelse bladen!' 'We hebben veel te danken aan de goede promotie van ons label daar,' vult David haar aan. 'We zijn erg blij met hun support.'
Het duo heeft elkaar ontmoet op een feestje waar ze in gesprek raakten over muziek. Ze bleken aardig veel dezelfde albums in hun cd-rek te hebben staan en al snel ontstond het idee om eens samen te gaan werken. David legt uit: 'We zijn er helemaal blanco ingestapt. We benaderde het als een los studioproject en indien het goed zou uitpakken misschien het eindresultaat op MySpace te zetten. We zijn geheel intuïtief ideeën gaan opnemen in onze oefenruimte. Dat beviel van meet af aan meteen al erg goed. We zaten zogezegd op dezelfde golflengte. Later hebben we een aantal bevriende muzikanten erbij betrokken om hun talenten aan de nummers toe te voegen. Die reageerden zo enthousiast dat het ons versterkte in de overtuiging om de muziek uit te brengen en er zelfs mee te gaan optreden. Dat was aanvankelijk helemaal niet de intentie. Het viel ook niet mee om de juiste vorm te vinden. Hoe we de nummers naar een live uitvoering konden vertalen. Gelukkig hebben we doorgezet en uiteindelijk die vorm gevonden. Daarnaast hebben we in Despotz een tof label gevonden dat zijn vertrouwen in ons heeft gestoken. Allemaal factoren die ervoor gezorgd hebben dat we hier nu zitten. Klaar voor onze eerste support tour door Europa.' Het enthousiasme straalt van zijn gelaat af. De projectmatige doe-het-zelf benadering zien we overigens terug in de ogenschijnlijk mysterieuze titel van het nummer “127 Sex Fyra”: 'Bij het opnemen van de nummers moeten we het in de software alvast een werktitel meegeven. Meestal gebruiken we dan het tempo en ritme van de drumtrack als omschrijving. In dit geval dus honderd zevenentwintig beats per minuut met een zesvierde maat.'
We praten verder over de muziekscene in Gøvle die momenteel behoorlijk in de lift blijkt te zitten. Zo zijn er de laatste tijd steeds meer mogelijkheden om op te treden en weten muzikanten elkaar steeds vaker te vinden. Zoals David het zegt: 'Er zijn maar zo'n tienduizend inwoners. Dus iedereen die een instrument bespeelt, kent elkaar inmiddels wel. Vrijwel iedereen zit in een project waar weer mensen van een ander project inzitten. Uiteindelijk is op die manier zo'n beetje alles wat er op muzikaal gebied gebeurt aan elkaar verbonden.' Ik wijs hem op het feit dat we in de huidige live-band van The Deer Tracks klarinettiste/toetseniste Anna-Karin Berglund tegenkomen. Zij is tevens een van de vaste bandleden van Elin's Twiggy Frostbite. 'Is dit het moment waarop jullie mij het water in gaan duwen?' vraagt David. Met een vette knipoog verlaat hij het bankje om ons even alleen te laten. Nee, het is echt absoluut geen probleem. Dat het mij vooral duidelijk moge zijn.
De release van het album Aurora van The Deer Tracks volgde vrij kort op die van het – overigens zeer zeker niet minder fraaie – album Through Fire van Twiggy Frostbite. Is het voor Elin niet lastig om zich momenteel met twee bands tegelijkertijd bezig te houden? 'Gelukkig zitten beide bands bij hetzelfde label. Dat is natuurlijk handig, want dan kunnen ze daar met de planning rekening mee houden. Ik heb tot nog toe geen compromissen te hoeven sluiten.' Ze legt me uit dat het voor haar voelt alsof ze twee verschillende identiteiten kan aannemen. Twee verschillende kanten van haar persoonlijkheid die samen een mooie balans vormen. Ze schiet spontaan in de lach. 'Dit klinkt meer schizofreen dan ik het eigenlijk bedoelde. Weet je toevallig nog een goede psycholoog hier in de buurt? Nee, zonder gekheid: Het vult elkaar prima aan zo. Ik heb het idee dat als het met een van de twee minder goed zou gaan, het meteen een negatief effect op de ander zou hebben. Met name de verschillen van de bands zorgen ervoor dat ik me nooit geremd voel in mijn creativiteit.' Het schrijfproces van Twiggy Frostbite werkt bijvoorbeeld wezenlijk anders dan de intuïtieve manier waarop ze met David te werk gaat. 'We werken vanuit vastomlijnde songs die ik aandraag. De rest van de band kleurt ze daarna naar eigen inzicht in. Tegenwoordig schrijven Anne-Karin en Emma (Sjöberg – de bassiste) ook songs. Dat vond ik eerst erg eng omdat ik er eerst een beetje huiverig voor was of ik mezelf genoeg kon inleven om het werk van anderen te kunnen zingen. Gelukkig gaat het me goed af.'
Op de MySpace van de band staat een clip van het nummer “Chimera” waarin we de drie dames ieder een deel van het opgesplitste drumstel bespelen. Een ideetje van Elin wat uit frustratie blijkt te zijn geboren: 'Een tijdje geleden is de jongen die altijd bij ons drumde verhuisd en het lukte ons niet om een geschikte vervanger te vinden. Daardoor konden we niet meer regelmatig spelen zoals we dat gewend waren. Op een gegeven moment was het zelfs zover gekomen dat we het plezier in het spelen kwijt waren. Toen stelde ik aan de meiden voor om eenieder een gedeelte van de drums voor onze rekening te nemen en dat bleek dus boven verwachting goed te werken. Nu spelen we in de kleine bezetting altijd een paar nummers zo. Bij grotere shows nemen we onze oude drummer mee.' Ik merk op dat het tevens het grootste verschil tussen de twee bands. Twiggy Frostbite heeft een meer traditionele bezetting. Met drums, bas, toetsen en gitaren. The Deer Tracks leunt veel meer op elektronica en de toevoeging van blaasinstrumenten.
David schuift weer aan om hierop in te springen: 'Dat was nieuw voor ons allebei. Het stoeien met elektronica als basis. We leren steeds beter om hierin onze weg te vinden.' Hij begrijpt daarom ook wel de kritiek van sommigen dat het debuut van The Deer Tracks het nog aan een eigen gezicht ontbeert. 'Omdat dit de eerste keer is geweest dat we op deze manier muziek hebben gemaakt, zal er onbewust veel van onze voorbeelden zoals Mùm, Sigur Rós en Efterklang zijn ingeslopen.' 'Dat is nu eenmaal de muziek die we zelf ook mooi vinden,' vult Elin hem aan. Toch zijn beiden van mening dat er onder de oppervlakte een typisch Zweedse identiteit aanwezig is. Iets wat ze in de toekomst wat meer naar de oppervlakte willen brengen. Maar wat is dat dan precies; die Zweedse identiteit? Met de ogen de hemel aftastend zoeken de twee naar de juiste woorden, waarbij David niet verder komt dan 'een soort van melancholie.' 'Het is gewoon moeilijk te duiden,' concludeert zijn muzikale partner, 'het zit een beetje overal in: van de melodieën waarmee we zijn opgegroeid tot de sfeer van de lange donkere dagen in de winter. We spelen vanavond trouwens een nieuw nummer waarin je het volgens mij duidelijk kunt horen en voelen. Dan kun je het zelf beoordelen. Het is het derde nummer in de set. Je komt vanavond hopelijk toch wel naar de show?' Ik bevestig dat ik aanwezig zal zijn en beloof plechtig dat ik er extra aandachtig naar zal luisteren.
The Deer Tracks vervullen die avond hun plek als voorprogramma zeer verdienstelijk. Eenieder die wel eens concerten bezoekt in onze hoofdstedelijke poptempel weet dat het over het algemeen een ondankbare taak is. Vooral als het acts betreft die een fanatieke aanhang hebben die eigenlijk puur en alleen voor die hoofdact komen. Gelukkig lijkt de sfeervolle muziek van het met zichtbaar plezier spelende The Deer Tracks best aardig bij de toegestroomde Patrick Wolf-liefhebbers te vallen. Persoonlijk zag ik eerlijk gezegd niet zoveel heil in deze combinatie. Ik zie ze in ieder geval erg graag nog eens terugkomen met een volledige, eigen show. Na afloop van het optreden loop ik nog even naar de rand van het podium waar Elin haar percussie- en speelgoedinstrumenten, die tijdens het spelen overal verspreid zijn geraakt, bijeen aan het rapen is. 'En? Wat vond je van het nieuwe nummer?' vraagt ze hoopvol. 'Erg mooi, erg… Zweeds!' is mijn oprechte antwoord. Elin glimlacht en knijpt in mijn hand. Ze bedankt me voor het compliment en de support, draait zich om en loopt naar David die inmiddels haar triangel heeft gevonden. Ik check toch maar even voor de zekerheid of er echt geen vleugeltjes op haar rug groeien.