Er is iets vreemd aan de hand met de CD van The Delays. Nou ja, niet zozeer met de CD als wel met hoe ik persoonlijk de Faded Seaside Glamour ervaar. Het begon al bij de eerste draaibeurt. Getver een vrouw die zingt! Maar nee, het was geen vrouw die zingt. Vraag me niet waarom, maar ik hou niet zo van zangeressen. Zangers met hoge stemmen daarentegen kunnen mij wel zeer bekoren. Waarom deze dan niet? Omdat het net Elizabeth Fraser van Cocteau Twins is die wordt gesoundmixshowd, en dat zijn nou net twee dingen waar ik allebei jeuk in de negatieve zin van het woord van krijg. De muziek van The Delays kabbelt aan de andere kant heel aangenaam het ene oor in en het andere weer uit. Gelukkig is het niet zo etherisch als voornoemde CT maar meer klassieke Britse pop(liedjes). Eigenlijk vermoed ik dat dit album wel eens een groeiertje zou kunnen zijn, maar door mijn antipathie tegen de stem van de zanger en het toch wel erg kabbelende geluid neem ik niet echt de tijd om het album te doorgronden. Deze plaat zal zeker liefhebbers aan zich binden. Al was het alleen maar om juist die bijzondere combinatie van stem en muziek. Wellicht staat de band live (komend weekend te zien als voorprogramma van The Veils in Groningen en Amsterdam) wel wat steviger?
File: The Delays – Faded seaside glamour
File Under: Kabbelende liedjes
File Video: [ Nearer Than Heaven ]