The Dillinger Escape Plan – One of Us Is the Killer

Op Fields of Rock 2005 in Nijmegen stond de kleine gespierde zanger Greg Puciato van The Dillinger Escape Plan kotsend op het podium, naar eigen zeggen omdat Papa Roach op dat moment op het hoofdpodium stond te spelen. Saillant detail was dat hij zijn maaginhoud opveegde met een handdoek die hij daarna het publiek in wierp. Zo’n typetje dus. Neemt niet weg dat hij de handdoek goed heeft opgepakt na de briljante EP Irony Is A Dead Scene uit 2002, waarop Mike Patton nog te horen is als (tijdelijke) vervanger van de originele zanger Dimitri Minakakis. Puciato, daarna dus de vaste zanger, heeft zich ontwikkeld tot een begenadigde schreeuwlelijk, die op One of Us Is the Killer uitstekend in vorm is. Sterk aan dit album is ook het evenwicht tussen de gecontroleerde chaos en de rustigere melodieuze tussenstukjes (“Crossburner” is het spannendste voorbeeld), waarbij de cleane zang van Puciato prima uit de verf komt. Hierbij lijkt hij soms in de geest van Patton te zingen zoals in “One of Us Is the Killer”,  “Understanding Decay” en “Magic That I Held You Prisoner”. Muzikaal gezien hoor ik op het verpletterende “Paranoia Shields” zelf spetters Tomahawk en Mr. Bungle, maar daar ben ik dan ook wel een bevooroordeeld Patton-fan voor. Op dat nummer is ook het driftige baswerk niet te versmaden, net zoals op “Nothing’s Funny”. Natuurlijk is er daarnaast ook nog steeds het complexe en onnavolgbare gitaargestuiter met die puntige killerriffs op de meest onverwachte momenten, maar het lijkt op dit album meer in dienst van de totaalbeleving dan alleen het vertonen van technisch vernuft. Bovendien is de productie meer dan uitstekend, met een rijke en evenwichtige mix. Dan is dit soort testosteron-gedreven mathcore voor sommige mensen misschien vermoeiend – je kunt er ook zo lastig op headbangen – maar One of Us Is the Killer is voor mij samen met One One One van het Noorse Shining tot nu toe de meest opwindende neurotische metalplaat van het jaar.

mij=Sumerian