Aan shoppen heb ik een broertje dood, maar zelfs ik ontkom er niet aan als ik een cadeau zoek. In de boekhandel, want daar gaat het in dit geval over, zat ik – uiteraard zou ik bijna zeggen – te neuzen in de muziekboekenhoek. Het aanbod was pover, maar er stonden wel wat tweedehands Popencyclopedieën. U weet wel, van dat ooit toonaangevende tijdschrift. Helaas was er geen 1e of 2e editie, die had ik mijzelf wel cadeau willen doen – heeft u er trouwens misschien nog eentje voor mij? Thuis trok ik aansluitend maar eens de oudste editie die ik in mijn bezit heb, de zesde uit 1988, uit de kast. Ik moest namelijk iets gaan zeggen over de nieuwe van The Ex. En die is al heul oud. De band dan. In de popencyclopedie kon ik nog terugvinden dat er de nodige bezettingswisselingen waren, en van de bezettingen uit 1988 zijn er nog maar twee van de vier leden present: drummer Katherina Bornefield en gitarist Terrie Hessels. Inmiddels aangevuld met gitarist Andy Moor, sinds 1994, en zanger Arnold de Boer (Zea), sinds 2009. Ook las ik iets over de ontwikkeling van anarcho-punkband naar een meer noisegericht geluid, maar ook dat is inmiddels oude koek. De laatste release Enormous Door is er eentje samen met Brass Unbound, die doen wat de naam al zegt: toeteren. De ontwikkeling van The Ex heeft in de loop der jaren dus niet stilgestaan en is verder ontwikkeld via de wereldmuziekweg naar een geluid waar wijlen Captain Beefheart zich niet voor zou schamen. De tracks op deze schijf zijn overigens niet geheel nieuw: vier nummers kwamen al eerder uit in een andere versie en zelfs met een andere tekst, waaronder overigens een Ethiopisch nummer dat gecoverd wordt. De andere vier zijn wel nieuw. Brass Unbound als aanvulling op het bandgeluid van The Ex meer dan geslaagd: het spettert je luidsprekers uit. Zoals overigens eerdere samenwerkingen met bijvoorbeeld Tortoise en Tom Cora geslaagd waren. Ook de liedjes zijn van voor naar achteren spannend en origineel. Ik noemde dan wel Captain Beefheart, maar de wereldmuziekinvloeden heb ik bij hem toch niet ontdekt. En dan nog is het geen kopie. Na zoveel jaren nog muziek maken die er toe doet, dat is knap, maar een dergelijk album afleveren is van een ongekend topniveau. Niet vreemd ook dat buitenlandse media ook hun waardering over Enormous Door uitspraken. Een stempel durf ik er niet op te zetten. The Ex heeft al jaren door dat punk geen kunstje is, maar een houding.
mij=Ex records
4 reacties