Tot heel kort geleden, zeg een jaar of drie, had ik absoluut niet open gestaan voor platen als van The Flaming Lips. ‘Muziek voor oude mensen’, ‘kun je niet vrolijk op op en neer springen’, ‘waar is het begin, waar is het eind van het liedje?’ Nog steeds moet ik oordelen dat Embryonic geoefende oren en een bepaalde stemming vergt (die als je naar buiten kijkt en van gebladerte ontdane bomen ziet overigens nooit ver weg is). Ik had daar in mijn jeugdige onwetendheid ook nog een flinke griep bij nodig. Terwijl ik daar zo op de bank lag uit te zieken merkte ik ineens dat The Flaming Lips werkelijk de hele kamer vullen, het geluid is zo vol dat het van alle kanten je oren binnen lijkt te stromen, en dat komt zeker niet door mijn geluidsinstallatie. Ik werd meegezogen in een soort dagdroom, hoorde verschillende lagen en maakte in mijn hoofd veel referenties naar de natuur, grotten, vogels, de zee en dolfijnen. Ja, dit is echt heel soft geneuzel. Het is ook wel een soort yogamuziek voor stoere mannen. Maar met de nadruk op stoer. En op mannen. Ik moet de term psychedelisch er toch ook bij halen, want ze zeggen zelf dat ze dat zijn. Bovendien komt naast de natuur ook het universum, zeker in de songtitels en -teksten, vaak naar voren. En daarmee ook mijn associatie met 2001: A Space Odyssey en Pink Floyd. Er is vast beter vergelijkingsmateriaal, maar daarvoor ben ik te ver van de grote stad geboren. Gelukkig ben ik nu al zo ver in het volwassenwordingsproces dat ik Embryonic prima kan waarderen.
mij=Warner
Ik weet het nog steeds niet met deze plaat.
Ik vind hem geweldig, jaarlijstmateriaal.
@George: ik heb het nog niet opgegeven.