Ik ben nog nooit in de Verenigde Staten geweest. Ik ben dus ook nog nooit in Chicago geweest, laat staan in The Hiawatha Inn. Het café waar The Great Crusades hun vierde album naar genoemd hebben. Als ik zo naar de muziek van dit bandje luister verwacht ik een wat oubollig café vol met vaste stamgasten die allemaal wel een stevige slok lusten. Af en toe speelt er een bandje, en dan moet het stevig rocken. Alleen het moet wel met gevoel voor de rocktraditie zoals Creedence Clearwater Revival en Joe Cocker. Anders worden ze gelyncht. Er wordt op zo’n avond nog meer dan normaal gedronken. Publiek en bandleden verlaten luidkeels het pand als het sluitingstijd is. Dit was een avondje in The Hiawatha Inn. Of je er in nuchtere toestand blij van wordt is een hele andere zaak. Het kwartet aangevuld met wat gastmuzikanten lijkt stinkend hun best te doen, maar het komt er allemaal niet echt uit. Het klinkt allemaal als een goede tweedehands en dat is te weinig. Dat een Duits label als Glitterhouse Records dit zo nodig uit moet brengen wekt verbazing. Ik denk zelf dat iemand van hen in de Verenigde Staten is geweest en toevallig in dat bewuste café terecht is gekomen. Berouw komt meestal na de zonde. Hips.
mij=Glitterhouse / Munich