Ontwikkeling bij reggaebands, in hoeverre is dat mogelijk? Nagenoeg niet. Wel kun je de boel strakker en technischer insteken. Wel kun je eens kijken in hoeverre thematiek in tekst en muziek cliché worden ingestoken. Of juist niet. En natuurlijk kun je wat sleutelen aan de productie. Michael Goldwasser van The Easy Star All-Stars tekende voor de productie. Hij heeft deze zo natuurlijk gehouden met enkel wat accenten op de drums. De vocalen heeft hij, gelukkig maar, zo clean mogelijk gelaten. Wat heeft The Green uit Hawaï dan nog aan zichzelf verbeterd? Na het debuut uit 2010 heeft de band vooral gekeken naar de kracht van de songs zelf. Het lijkt erop dat de band zijn songs niet met een reggae-feel heeft geschreven, maar als op zichzelf staande soulsongs. Het valt op dat de veertien tracks zomaar aan een enkel drummetje of gitaarpartijtje genoeg zouden hebben om hun eigen identiteit te behouden. Dat hoor je ook terug in de vocalen en samenzang die als uitbouw van ijzersterke refreinen dienen. Voordat je het weet loop je bij een reggae-album het gevaar dat je twaalf in een dozijn-songs aflevert. Alles begint dan op elkaar te lijken en de songs staan nergens meer op zich. The Green kan zomaar de vaste songschrijver worden van bijvoorbeeld een Usher. Dat lijkt me wenselijk, want al die moderne R&B-artiesten in Amerika klampen zich nu teveel vast aan foute danspasjes en eurohouse om hun eigen impasse te verdoezelen.
mij=Bertus
4 reacties