The Greenhornes – **** [Four Stars]

Hij is alweer dik vijf jaar oud, maar de 4cd-box Children of Nuggets: Original Artyfacts from the Second Psychedelic Era – 1976-1995 is voor mij nog steeds een bodemloze snoeppot waar ik van tijd tot tijd een flinke graai uit doe. Honderd overdonderende staaltjes gitaarpop, voornamelijk uit de jaren ’80, maar diepgeworteld in de 60’s psychedelische garage rock. In 1972 is deze periode perfect vastgelegd voor het nageslacht in de klassieke, verplichte compilatie Nuggets: Original Artyfacts from the First Psychedelic Era, 1965-1968 en deze ‘kinderen van’ zetten het goede werk voort. Ik heb me altijd afgevraagd waarom de tweede compilatie stopt bij het jaar 1995. Was het toen gedaan met de psychedelica-pop? Voor mijn gevoel niet, of het moet zo zijn dat men vindt dat daarna een derde golf werd ingezet. Hoe dan ook, een derde Nuggets kan volgens mij al moeiteloos gevuld worden, maar zolang die er nog niet is maak ik mijn eigen compilatie wel. Wie daar zeker en prominent op staan zijn de mannen van The Greenhornes. Sinds hun debuut in 1999 hebben ze pas vier albums uitgebracht, maar diverse leden hebben het dan ook druk met andere projecten die eveneens niet op mijn derde Nuggets-compilatie mogen ontbreken: The Raconteurs, The Dead Weather en Blanche. Allemaal bandjes waar ene meneer De Wit mee van doen heeft en het is dan ook geen toeval dat The Greenhornes hun vierde album uitbrengen op het Third Man-label van diezelfde meneer. Wie een baanbrekend, revolutionair geluid verwacht grijpt mis, want verrassend is **** allerminst. The Greenhornes hadden hun geluid al tot in de puntjes uitgewerkt op hun vorige albums, waarvan hun vorige Dual Mono het hoogtepunt was. En blijft. Ook op **** horen we de ambachtelijke, perfecte gitaarpop van The Greenhornes, gedrenkt in hun liefde voor Kinks, Stones, Beatles, Who, Sonics en wat al niet meer, waardoor het allemaal klinkt alsof je het al jaren en jaren kent. Saai? Geenszins. De liedjes zijn van onwaarschijnlijk hoog niveau, met een briljant gevoel voor vorm en melodie. Het album is afwisselend en lekker puntig, maar ontsporen doet het nergens en de psychedelische saus is mild zodat het allemaal prettig ongevaarlijk blijft. Radiowaardig zelfs. Waarom The Greenhornes dan sinds het verschijnen van **** met stip zijn gestegen naar de top vijf van in mijn Last.FM Top Artists? Omdat Nuggets, The Third Era nog niet uit is, deze plaat dat gat bijzonder aangenaam vult en ook na vele draaibeurten geen seconde verveelt. Prima albumtitel trouwens.

mij=Third Man Records