En ik maar denken dat The Handsome Family elke keer exact dezelfde plaat maakt. Verhalen verpakt als oude legendes of smakelijk vertelde bakerpraatjes, gezongen door Brett Sparks met zijn donkerbruine bariton en geschreven door zijn geliefde-sinds-25-jaar, Rennie Sparks. In elk liedje valt wel een dode, of wordt er minimaal gerefereerd aan de eindigheid van het bestaan. Het decor is meestal het droevige, troosteloze platteland van de Verenigde Staten. Muzikaal is het even spaarzaam als ouderwets, traditionele verandasongs, walsjes, een countryblues. Hoogtepunt in het oeuvre van The Handsome Family is wat mij betreft nog altijd Through The Trees uit 1998, een klein meesterwerk dat ze sindsdien met elke nieuwe release proberen te evenaren. Singing Bones uit 2003 slaagde daar nog het meest in. Blijkbaar zijn ze nu, na al die jaren, toch een nieuwe weg ingeslagen. Het is zoeken met een kaarsje naar een dode in de teksten van Honey Moon. Ik geloof dat ik er exact eentje tegenkwam, maar die ene dode kan ook een geliefde zijn die een pakje sigaretten is gaan halen. Maakt dat alles Honey Moon tot een beroerde plaat? Zeker niet. Rudimentair is het nog steeds, hoogstens hebben ze de kunst van het arrangeren en opnemen beter onder de knie. En de liefde als nieuwe leidraad in hun stokoude liedjes.
mij=Carrot Top / Bertus