Dertig jaar schijnen ze al platen te maken, Karen en Don Peris. Man en vrouw en ook muzikaal partners. In die dertig jaar hebben ze als The Innocence Misson tien CD’s, een paar EP’s en een compilatie-album uitgebracht, zonder noemenswaardig succes. Het zou me niets verbazen als My Room In The Trees wel voor dat succes gaat zorgen. Want waar dit duo – met hun wisselende bandgenoten – vooral in uitblinkt, is oprechtheid. Hun liedjes (songs of nummers zijn bijna te grote woorden) klinken eerlijk en, maar dat hoort misschien wel bij folk, op een bepaalde manier zelfs naïef. Karen Peris heeft een warme, ietwat hese stem die in de verte doet denken aan Chan Marshall. Haar teksten – de meeste zijn van haar hand, een aantal van hun samen en eentje van Don – klinken openhartig: ze heeft het over geloof (“God is love / and love will never fail me” in ‘God is Love’), onzekerheid (“No one can be so embarrassed as me / I say to these trees” in ‘North American Field Song’) en geluk (in ‘The Leaves Lift High’ klinkt het: “All of the days I travel with you / dearest to me, child / You are dearest to me, child”). Zoetsappig en soft? Ja, maar soms kun je er niet genoeg van krijgen.
mij=Weatherbox / Bertus
2 reacties