The Kills – Blood Pressures

Eigenlijk had ik verwacht dat The Kills een stille dood zou sterven. De Amerikaanse Alison ‘VV’ Moshart ging een succesvolle muzikale relatie aan met Jack White onder de naam The Dead Weather. De Britse gitarist Jamie ‘Hotel’ Hince verloor zich in de kijkers van Kate Moss. Ik vreesde de carrière van The Kills op basis van drie albums en een optreden dat ik van ze zag te moeten samenvatten als: op het podium een sensatie, maar op de albums kwam het er – mede door een te lo-fi productie – nèt niet uit. Dan is er echter een vierde album getiteld Blood Pressures, gevolgd door een toer. Moshart en Hince konden – gelukkig – muzikaal niet zonder elkaar. De tijdelijke scheiding heeft het duo goed gedaan. Het geluid is minder lo-fi en minder smeriger geworden, maar de productie is daarentegen veel vetter. Meer voor in de huiskamer of in de auto, zeg maar. Opener “Future Starts Slow” is al een erg lekkere binnenkomer: wat een energie en wat swingt dit! Hierna gaat het meer in een dubachtige slowmotion op “Satellite”, om aansluitend de zweep er weer over te leggen in “Heart Is A Beating Drum”. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik wil nog even de échte afwijkingen noemen. Volgens mij is de John Lennon-pianosound weer hip, want in het 1 minuut en 14 seconden durende “Wild Charms” mag Hince, zonder de stem van Moshart, zijn kracht laten horen verdoofd door de echoënde pianoklanken. Gelukkig is zij daarna weer terug met typische energieke The Kills-liedjes. Al mag zij op “The Last Goodbye” nog even een heuse tranentrekker laten klinken. Hopelijk valt The Kills dit jaar weer op Lowlands te genieten, al vrees ik dat ik dat door het ontbreken van een kaartje achter het net zal moeten vissen.

mij=Domino / Munich