Di-Rect deed in hun afgelopen theatertournee een aardige Nederlandse versie van Tommy. Maar er gaat natuurlijk niets boven de echte versie van Townshend en consorten. Toch kreeg ik nu een versie opgestuurd die ik meer dan aardig vind. Het is overigens geen nieuwe versie, maar een uit 1972 en geen uitvoering van een band, maar van een heel orkest: The London Symphony Orchestra. Die begeleiden een all-star line-up die de zang voor hun rekening neemt. Die bezetting is om te likkebaarden. Want hoe zou je het anders moeten noemen, met achtereenvolgens Pete Townshend, Sandy Denny, Graham Bell, Steve Winwood, Roger Daltrey, Maggie Bell, Richie Havens, John Entwistle, Merry Clayton, Ringo Starr, Rod Stewart en Richard Harris achter de microfoon? Ik had eerst wel mijn twijfels. Zou het wel werken zoveel verschillende stemmen en een georkestreerde versie van Tommy. Nou, dat werkt dus allebei heel goed. De power en dynamiek die het honderdkoppige orkest geeft aan de muziek is behoorlijk overweldigend. Het schijnt dat het voor Townshend de uitvoering was zoals hij die altijd voor ogen had. Ook de verschillende stemmen werken erg goed. Als Sandy Denny “It’s A Boy” zingt loopt bij mij het kippenvel over mijn rug en de power die Merry Clayton geeft aan “Acid Queen” is ongeëvenaard. Ook Rod Stewart doet het heel erg goed als “Pinball Wizard”. Het is wel goed dat Daltrey zelf de cruciale partijen voor zijn rekening neemt. Als hij in “See Mee, Feel Me” begeleid wordt door het English Chamber Choir én orkest krijg ik echt de neiging om op te gaan staan en uit volle borst mee te gaan zingen. Het is een superbe einde van een overdonderende uitvoering.
mij=Repertoire / Import