Vroeger was alles beter. Ook de muziek. Zenders als Arrow Classic Rock varen er wel bij. Ik ken mensen die dit vinden en niets moeten hebben van de muziek van nu. 1974 was ook vroeger. En in dat jaar bracht het uit Baltimore afkomstige The Maypole hun tweede album uit. Dit album, het kennelijk moeilijk verkrijgbare, Falling Angels wordt opnieuw uitgebracht. De belangrijkste man in de band was Dennis Tobell. Of Demian Bell, zoals hij zich tegenwoordig noemt. Het maakt voor de muziek ook niet uit, maar D. is dus de belangrijkste man: hij schrijft, zingt, speelt gitaar en bespeelt de toetsen (piano en keyboards). Voor de rest van de instrumenten heeft hij anderen die hun kunnen laten horen. Gitaar spelen schijnt D.’s specialiteit te zijn, maar daar is op dit album weinig van te horen. Het is allemaal nogal braafjes (easy listening). Wat me wel opvalt is de vreselijk gladde sound. En dat komt vooral door het keyboard. Deze maakt bij inzet per definitie elk album gedateerd en als er dan ook hier en daar nog ritmes uit het apparaat getoverd worden, dan heb ik het wel gehad. Was er toen al disco? D. leeft trouwens tegenwoordig in Duitsland en speelt nog steeds onder de naam Demian Bell & The Maypole Blues Band. Aan de MySpace-pagina te zien zijn er kroegen genoeg waar hij nog een plek vindt. Al kan ik me op basis van deze cd niet voorstellen dat The Maypole enig enthousiasme los maakt. Maar misschien heeft hij zijn blues opnieuw gevonden.
mij=Gear Fab / Clearspot