Een band die zich The Middle East noemt maar uit Australië komt. Een album dat I Want That You Are Always Happy heet maar een hoes heeft waar een poppetje met een peer als een getekend hoofd opstaat en het andere poppetje een doodshoofd heeft. Nog voordat ik maar één noot van de cd gehoord heb, levert zij al verwarring op. En dat wordt bij het luisteren niet minder. Opener “Black Death 1349” is een bloedmooi indie/folkliedje. Jordan Irelands stem heeft veel weg van die van Robin Pecknold van Fleet Foxes. Maar meteen daarna komt “My Grandmother Was Pearl Hall” waarin Rohin Jones op Tom Waitsiaanse manier met gruizige stem een pianoballad zingt. Toetseniste Bree Branter maakt van “Jesus Came To My Birthday Party” dan weer een luchtig en bijna meezingbaar deuntje. En “Mount Morgan” is een schitterend filmisch nummer. The Middle East laat je constant in verwarring achter. Denk je op het ene moment naar een rustige folkplaat te luisteren met mooie samenzang en hier en daar strijkersarrangementen, dan komt er weer een nummer wat je in een totaal andere sfeer brengt. Wat de songs dan weer wel gemeen hebben is dat ze overwegend in de mineurstemming zijn maar dan wel in de melancholische zin van het woord. De teksten zijn al even ongrijpbaar als de muzikale samenhang op het album. Hoogtepunt is het ruim tien minuten durende “Deep Water” waarin Ireland al zijn vertwijfeling van zich afzingt. I Want That You Are Always Happy is geen gemakkelijke plaat maar wel een album wat bij elke beluistering steeds weer wat prijsgeeft en aan schoonheid wint. Niet opgeven dus maar luisteren want het is één van de spannendste en intrigerendste albums van 2011.
mij=Spunk
En inmiddels bestaan ze niet meer:
http://bit.ly/pn2YLw