Een echt metaalhoofd ben ik nooit geworden. Ik denk dat mijn moeder daar erg blij mee is en stiekem kan ik er persoonlijk ook niet om rouwen. Met de muziek heeft het niets te maken trouwens, bijna alle klassiekers heb ik in de loop der jaren wel verzameld en ik luister nog dagelijks een moppie zware metalen. Nee, het zit hem meer in de levenstijl. Op maandagnacht zap ik graag eens naar MTV om daar via Rockzone een beetje bij te blijven in de wondere wereld van de kwade jongens. Muzikaal gebeuren daar nog steeds erg mooie dingen maar de kneuterig hooggehouden imago’s wekken bij mij een steeds grotere ergernis op. Alsof ík zit te wachten op de volgende schreeuwlelijk die, poserend op een kerkhof, de ene na de andere vloek mijn kamer in staat te blaffen. “Ga nou eerst eens naar de kapper en val een kilootje of tien af en dan praten we weer verder”, schiet meerdere malen door mijn hoofd. U begrijpt, het liefhebben van de muziek maakt een mens nog geen metallaar. Gelukkig maar. Ik kan dus met een gerust hart en als onbevlekt recensent het debuut van The Mighty Nimbus bespreken. En dat terwijl hier misschien nog eerder sprake is van “groovende-stonemretal” dan rechtoe-rechtaan hakwerk. Ik zie de hordes al hoofdschuddend in de festivalweide staan. Lekker vet afgemixt, goed songmateriaal met een uitstekende zanger, The Mighty Nimbus is er voor de ware liefhebber, of deze nu gespierd en volgetatoeëerd is of niet.
mij=Threeman / Bertus
haha, ik heb precies hetzelfde. Als ik van die metalcore bands zie denk ik altijd, ‘jongens, maak je niet zo druk’. En black metal kan ik helemaal alleen nog maar om lachen met die corpse paint op.