Een sleutelplaat in ‘s mans oeuvre, dat is All Hail West Texas. Voor dit album had John Darnielle a.k.a. The Mountain Goats een cassettes en een paar heuse lp’s met krakkemikkig opgenomen, maar vaak hemeltergend mooie liedjes uitgebracht, waardoor Sweden en Full Force Galesburg zowaar ook buiten de fanatieke kern van hometapers en lo fi-fans aandacht kregen. Na All Hail West Texas veranderde er veel. Niet zozeer aan de nummers – John Darnielle heeft nog steeds een gouden hand van schrijven – maar aan de opnames. Zijn werkterrein werd verplaatst van de woonkamer naar een echte studio, de Panasonic RX-FT500 – al bijna overleden tijdens de opnames van deze plaat – verdween (zie hier een heuse fanpagina voor deze boombox. En daarmee startte het schisma tussen oude fans en mensen die opgelucht waren dat ze van het gekraak, de plotseling afgelopen liedjes (de cassette was vol) en de per ongeluk opgenomen telefoon af waren. All Hail West Texas is nu ietwat opgepoetst en uitgebreid met zeven liedjes opnieuw uitgebracht. Bij het oppoetsen is het lo fi-geluid gelukkig hetzelfde gebleven, al klinkt alles net even helderder. Opener is nog steeds de ode aan dromers (“The Best Ever Death Metal Band in Denton”) en de extra liedjes zijn de moeite waard. Vooral “Hardpan Song” en “Indonesia” hadden niet misstaan op de originele plaat. In het boekje legt John Darnielle uitgebreid verantwoording af over het hoe en wat van deze reissue. Spijt dat hij later de studio opzocht heeft hij niet, en terecht. Maar neem het mij niet kwalijk dat de melancholie die me bij beluistering overspoelt niet alleen door de liedjes zelf komt.
mij=Merge Records / Konkurrent
4 reacties