Een normaal mens zou om Candy Dulfer vragen voor Sax, net als Prince deed. Of misschien die gozer van Morphine want die speelt baritonsax en dat ronkt zo lekker. De laatste aan wie ik zou denken zouden the Muffins zijn, want tot voor kort had ik nog nooit gehoord van the Muffins. Kan ik ook niet zo veel aan doen, want the Muffins stopten met spelen toen ik nog aan het knikkeren was de hele dag. Net als vele andere opgeheven avant-garde progrock bands is ook deze weer tot leven gewekt door een prog*-festival (vul voor * een willekeurig woord in, er is altijd wel een match). Zo zorgde Progfest voor een reunie van Supersister in 2000 en Progday kan de reunie van The Muffins op haar conto schrijven. Schrik nu niet gelijk van de term prog, want met symfo heeft het eigenlijk niet zoveel te schaften. Althans niet met symfo die nu uitgebracht wordt waar vele mensen jeuk van krijgen . Integendeel, ik zou Bandwidth daar helemaal niet onder willen scharen. Eerder onder Avant-Garde of Sjess. Welk genre dan ook met een binnenkomer als ‘Walking The Duck’ heb je bij mij al een groot pluspunt. Ronkende baritonsaxen en dan halverwege ook nog eens scheurende laag(ont/ge)stemde gitaar (of is het gewoon een bassolo?) die je onderbuik op hol brengt. Yumz! Misschien dat het hier en daar een beetje gedateerd klinkt wat de heren, aan deze CD toevertrouwen, maar eigenlijk boeit me dat voor geen meter, want deze plaat verveelt geen moment. Gelukkig niet alleen maar up-tempo blazerij, maar ook af en toe wat gas terug zoals in afsluiter 3 pennies, waar zelfs geen blazer aan te pas komt.
File: The Muffins – Bandwidth
File Under: If I Want Sax, I Call The Muffins